مثانه بیش فعال (OAB) چیست

23 دقیقه مطالعه

22 آذر 1398

بدون دیدگاه

مثانه بیش فعال (OAB) یا پرکاری مثانه، نامی است که برای گروهی از علائم ادراری به کار می رود. شایع ترین نشانه، ایجاد احساس نیاز ناگهانی و کنترل نشده یا نیاز فوری به ادرار است.

نشانه دیگر، نیاز مکرر به خروج ادرار در طول روز و شب است.

مثانه بیش فعال اساسا، احساس اجبار در فرد است که فورا و به کرات به دستشویی برود.

نشت ادرار، “بی اختیاری” نام دارد. بی اختیاری ادراری فشاری (SUI)، یکی دیگر از مشکلات شایع مثانه است.

این مشکل، با OAB متفاوت است. افراد درگیر SUI، هنگام عطسه، خنده یا انجام سایر فعالیت های فیزیکی، دچار نشت ادرار می شوند.

آمار مهم درباره پرکاری مثانه

30 درصد مردان و 40 درصد زنان در ایالات متحده، با علائم مثانه بیش فعال زندگی می کنند.

بسیاری از افراد درگیر OAB به جستجوی درمان نمی روند. آن ها احساس خجالت می کنند.

بسیاری از افراد یا نمی دانند چگونه با مراقب سلامت خود درباره علائم خود صحبت کنند یا فکر می کنند هیچ درمانی برای کمک به آن ها وجود ندارد.

حقیقت این است که درمان های بسیاری وجود دارند که می توانند مفید واقع شوند.

پرسش از مراقب سلامت خود در باره آن، اولین گام است.

پرکاری مثانه چگونه می تواند زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد؟

مثانه بیش فعال می تواند در مسیر کاری، زندگی اجتماعی، ورزش و خواب فرد، اختلال ایجاد کند.

بدون درمان، علائم OAB می تواند سپری کردن روز، بدون مراجعات مکرر به دستشویی را مشکل کند.

ممکن است فرد دوست نداشته باشد با دوستان خود به بیرون برود یا از خانه دور شود زیرا از دور شدن از دستشویی هراس دارد.

این امر، باعث می شود بسیاری از افراد، احساس تنهایی و انزوا کنند.

مثانه بیش فعال می تواند بر روابط با دوستان و خانواده اثر بگذارد.

این بیماری، خواب و روابط جنسی فرد را مختل می کند.

خواب ناکافی، هر کسی را خسته و افسرده می کند. به علاوه، اگر فرد دچار نشت ادرار باشد، ممکن است دچار مشکلات پوستی یا عفونت نیز شود.

فرد، مجبور نیست اجازه دهد OAB، زندگی او را در دست گیرد. مثانه بیش فعال می تواند کنترل شود.

اگر فکر می کنید مثانه بیش فعال دارید، به مراقب سلامت خود مراجعه کنید.

حقایق مربوط به مثانه بیش فعال

OAB، یک جزء طبیعی از افزایش سن نیست.
OAB، تنها بخشی از زن بودن نیست.
OAB، فقط مشکلی مرتبط با پروستات نیست.
OAB به خاطر کاری که فرد انجام داده است، اتفاق نمی افتد.
جراحی، تنها راه درمان OAB نیست.
درمان هایی برای کمک به افراد در مدیریت علائم OAB وجود دارد.
درمان هایی برای کمک به رفع علائم جزئی OAB نیز وجود دارد.
اگر علائم OAB، فرد را آزار می دهد، باید در پی درمان برآید.

علائم مثانه پرکار

نیازی فوری به ادرار

نشانه اصلی مثانه بیش فعال، نیاز فوری و ناگهانی به ادرار است که فرد نمی تواند به آن بی توجه باشد.

این احساس “اجبار”، باعث ایجاد ترس در فرد می شود که اگر فورا به دستشویی نرود، دچار نشت ادرار می شود.

اگر فرد مثانه بیش فعال داشته باشد، ممکن است دچار موارد زیر نیز بشود:

نشت ادرار یا “بی اختیاری فوری”

این بدین معنی است که هنگام نیاز فوری و ناگهانی به ادرار، ادرار نشت می کند.

این مسئله، مشابه بی اختیاری ادراری فشاری یا SUI نیست.

افراد درگیر SUI، هنگام عطسه، خندیدن یا انجام سایر فعالیت های فیزیکی، دچار نشت ادرار می شوند.

ادرار مکرر

فرد نیاز دارد در طول روز، به تعداد دفعات زیادی به دستشویی برود.

تعداد دفعات، از شخصی به شخص دیگر متفاوت است.

بسیاری از متخصصین معتقدند که مراجعه به دستشویی، بیش از 8 بار در 24 ساعت، “ادرار مکرر” نام می گیرد.

بیدار شدن از خواب در شب برای ادرار کردن

اگر فرد مجبور است بیش از یک بار در طول شب از خواب بیدار شود و به دستشویی برود، نشانه مثانه بیش فعال یا شب ادراری است.

دلایل پرکاری مثانه

چگونه سیستم ادراری، به طور طبیعی کار می کند و چه چیزی باعث OAB می شود

سیستم ادراری، سیستمی مهم در بدن ما است که مواد زائد مایع (ادرار) را از بدن خارج می کند.

این سیستم شامل اندام هایی است که ادرار را تولید، ذخیره و دفع می کنند. این اندام ها عبارت اند از:

کلیه ها: دو اندام لوبیایی شکل که مواد زائد را از خون می زدایند و ادرار را می سازند.
میزنای ها: دو لوله باریک که ادرار را از کلیه ها می گیرند و به مثانه می برند.
مثانه: یک کیسه بادکنک شکل ماهیچه ای که ادرار تا تا زمان رفتن به دستشویی، نگه می دارد.
مجرای ادراری: لوله ای که ادرار را از مثانه به سمت خارج از بدن حمل می کند. مجرای ادراری، دارای ماهیچه ای به نام اسفنکتر است که ادرار را محبوس می کند.
ماهیچه اسفنکتر، باز می شود تا هنگام انقباض مثانه، ادرار را آزاد کند.

بیشتر بخوانید: درد مثانه ، علت و درمان

مثانه بیش فعال

به طور طبیعی، زمانی که مثانه، پر از ادرار است، مغز به مثانه سیگنال می دهد.

سپس ماهیچه های مثانه منقبض می شوند. این امر، ادرار را به خارج از مجرای ادراری می راند.

اسفنکتر مجرای ادراری باز می شود و ادرار به خارج جریان می یابد.

زمانی که مثانه پر نیست، مثانه شل است.

در یک مثانه سالم، سیگنال های مغزی، فرد را باخبر می کنند که مثانه در حال پر شدن است یا پر است، اما او می تواند برای رفتن به دستشویی صبر کند.

با داشتن مثانه بیش فعال، فرد نمی تواند صبر کند. او احساس نیاز فوری و شدید به ادرار دارد. این اتفاق حتی زمانی که مثانه پر نیست هم می تواند رخ دهد.

اگر سیگنال های عصبی بین مثانه و مغز، به درستی کار نکنند، منجر به OAB می شوند.

ممکن است سیگنال ها به مثانه دستور دهند تخلیه شود، حتی زمانی که پر نیست.

مثانه بیش فعال می تواند به علت فعال بودن بیش از حد مثانه نیز رخ دهد.

این بدین معنی است که ماهیچه های مثانه، پیش از پر شدن مثانه منقبض می شوند.

این امر باعث ایجاد احساس نیاز شدید و ناگهانی به ادرار می شود. این حالت، “اضطرار” نام دارد.

فاکتورهای ریسک OAB

اختلالات عصبی یا آسیب به سیگنال های بین مغز و مثانه
تغییرات هورمونی
ضعف یا گرفتگی ماهیچه لگنی
عفونت سیستم ادراری
عوارض جانبی ناشی از مصرف یک دارو
بیماری هایی که مغز یا طناب نخاعی را درگیر می کنند، مثل سکته یا ام اس.

اگر فکر می کنید OAB دارید، با مراقب سلامت خود صحبت کنید. دانستن دلیل رخ دادن این عارضه حائز اهمیت است تا بتوان علائم آن را مدیریت کرد.

تشخیص بیش فعالی مثانه

پس از گفتگو درباره علائم، مراقب سلامت، فورا معاینه ای انجام می دهد. یا فرد را به یک متخصص مثل اورولوژیست که می تواند OAB را تشخیص دهد و درمان کند، ارجاع می دهد.

برخی اورولوژیست ها، در مبحث بی اختیاری و OAB تخصص دارند.

سابقه پزشکی

معاینه فرد با سوالاتی آغاز می شود. مراقب سلامت فرد می خواهد از سابقه سلامت وی مطلع شود.

باید علائمی که فرد دارد، مدت زمان آغاز آن ها و چگونگی تغییر زندگی فرد به خاطر این علائم، گفته شود.

سابقه پزشکی شامل سوالاتی در مورد مشکلات سلامتی در گذشته و حال خواهد بود.

باید لیستی از داروهای بدون نسخه و تجویزی مصرفی آورده شود.

لازم است مراقب از رژیم غذایی و میزان و نوع مایعات مصرفی در طول روز و شب مطلع شود.

معاینه فیزیکی

مراقب، به دنبال مواردی که ممکن است باعث ایجاد علائم شده باشد، فرد را معاینه خواهد کرد.

پزشکان اغلب، شکم، اندام های داخلی لگن و مقعد فرد را معاینه می کنند.

یادداشت برداری از مثانه

از فرد خواسته می شود به مدت چند هفته، اطلاعاتی را در مورد مثانه یادداشت کند.

در این یادداشت، ذکر می شود که هر چند وقت یک بار به دستشویی مراجعه شده است و در چه زمان هایی نشت ادرار اتفاق افتاده است.

این کار به مراقب سلامت کمک می کند اطلاعات بیشتری در مورد علائم روزانه کسب کند. یادداشت برداری از مثانه کمک می کند از موارد زیر مطلع شوید:

زمان و مقدار نوشیدن مایعات
زمان و مقدار ادرار
تعداد دفعات ایجاد احساس نیاز “اجباری”
زمان و مقدار ادرار نشت شده

به همراه داشتن یک دفتر یادداشت برداری از مثانه، در اولین ملاقات، می تواند مفید باشد زیرا عادت های روزانه، علائم ادراری را آشکار می کند و به مراقب نشان می دهد که چگونه این موارد، زندگی فرد را تحت تاثیر قرار داده است.

سایر تست ها

تست ادرار: مراقب سلامت، از فرد می خواهد یک نمونه ادراری تهیه کند تا از نظر وجود عفونت یا خون تست شود.

اسکن مثانه: این نوع از تست فراصوت، نشان می دهد چه میزان ادرار پس از مراجعه به دستشویی، هنوز در مثانه است.

تست های بیشتر، مثل سیستوسکوپی یا تست اورودینامیک، معمولا مورد نیاز نیستند اما اگر مراقب تصور کند مشکل، چیز دیگری است، به کار می رود.

بیشتر بخوانید: عفونت مثانه چیست علائم، تشخیص درمان

درمان مثانه پرکار

کارهای بسیاری وجود دارد که می توان برای مدیریت OAB انجام داد.

هرکس، تجربه متفاوتی در مورد بهترین راه حل دارد.

ممکن است یک درمان، به تنهایی یا چند درمان به طور هم زمان به کار رود.

بیمار و مراقب سلامت باید در مورد هدف درمان و هریک از گزینه ها گفتگو کنند. درمان های OAB شامل موارد زیر است:

تغییرات در سبک زندگی
داروهای تجویزی
درمان های مثانه ای بر پایه بوتاکس (سم بوتولینوم)
تحریک عصبی (محیطی و مرکزی)
جراحی

تغییرات سبک زندگی

برای درمان OAB، مراقب سلامت در ابتدا از بیمار می خواهد تغییراتی در سبک زندگی خود ایجاد کند.

این تغییرات، رفتار درمانی نیز نام دارد.

این بدنی معنی است که غذاهای متفاوتی خورده شود، عادت های نوشیدن تغییر داده شود و برای مراجعه به دستشویی، از قبل برنامه ریزی شود تا احساس بهتری به وجود آید.

بسیاری از افراد، این تغییرات را موثر می دانند.

سایر افراد نیاز دارند کارهای بیشتری انجام دهند، مثل:

غذا و مایعاتی که مثانه را آزار می دهد، محدود کنند

غذاها و مایعات معینی وجود دارد که مثانه را برانگیخته می کنند.

می توان با خودداری از مصرف ادرارآورها شروع کرد – این نوشیدنی ها شامل کافئین و الکل هستند که بدن را ترغیب می کنند ادرار بیشتری بسازد.

می توان حذف برخی میوه ها از رژیم غذایی را نیز امتحان کرد و سپس یکی یکی آن ها را دوباره اضافه کرد.

این کار به فرد نشان می دهد کدام میوه ها، علائم او را بدتر می کنند و بنابراین باید از آن ها دوری کند.

می توان فیبر را به رژیم غذایی اضافه کرد تا گوارش تقویت شود.

میوه تازه و خشک، سبزیجات و لوبیا می توانند مفید باشند.

بسیاری از افراد، زمانی که روش غذا خوردن و نوشیدن خود را تغییر می دهند، بهتر می شوند.

برخی غذاها و مایعاتی که می تواند بر مثانه اثرگذار باشد:

قهوه/کافئین
چای
الکل
نوشیدنی غیر الکلی و سایر نوشیدنی های گازدار
بعضی از مرکبات
غذاهای بر پایه گوجه فرنگی
شکلات (نه شکلات سفید)
بعضی از غذاهای ادویه دار

یادداشت برداری از مثانه

یادداشت برداری از زمان های مراجعه به دستشویی به مدت چند روز، می تواند به فهم بهتر بدن کمک کند.

این یادداشت می تواند مواردی را که علائم را بدتر می کند، آشکار کند.

برای مثال، آیا علائم، پس از خوردن یا نوشیدن یک غذای به خصوص بدتر می شود؟

آیا در صورت عدم نوشیدن مایعات کافی، علائم بدتر می شوند؟

تخلیه را در دو مرحله انجام دهید

این کار زمانی اتفاق می افتد که مثانه دوبار تخلیه می شود.

این روش می تواند برای افرادی که در تخلیه کامل مثانه دچار مشکل هستند، مفید باشد.

پس از رفتن به دستشویی، چند ثانیه صبر کنید و سپس دوباره امتحان کنید.

تخلیه با تاخیر

این کار زمانی اتفاق می افتد که فرد تمرین می کند که پیش از رفتن به دستشویی، صبر کند، حتی زمانی که مجبور است برود.

در ابتدا، فقط چند دقیقه صبر می کند. به تدریج، قادر خواهد بود دو یا سه ساعت صبر کند.

این روش را تنها در صورتی که مراقب سلامتتان اجازه دهد، اجرا کنید.

برخی افراد، هنگامی که برای رفتن به دستشویی خیلی صبر می کنند، بدتر می شوند یا دچار نشت ادرار می شوند.

زمان بندی ادرار

این روش به معنی پیروی از یک برنامه روزانه است.

به جای مراجعه به دستشویی، هنگام نیاز فوری، در زمان های معینی در طول روز مراجعه انجام می شود.

فرد و مراقب سلامت وی، یک برنامه منطقی تنظیم می کنند.

ممکن است فرد هر دو یا چهار ساعت یک بار این کار را انجام دهد، خواه مجبور باشد یا نباشد.

هدف، جلوگیری از احساس نیاز فوری و بازیابی کنترل است.

انجام تمریناتی برای شل کردن ماهیچه مثانه.
تمرینات کگل: سفت کردن و سفت نگه داشتن ماهیچه های لگن، برای تقویت کف لگن
تکان های سریع به معنی زمانی است که ماهیچه های کف لگن، چندین بار به سرعت منقبض و منبسط می شود.

بنابراین، زمانی که احساس نیاز فوری وجود دارد، چند تکان سریع می تواند احساس “اجبار” را کنترل کند.

این کار به ثابت ماندن، آرام شدن و تمرکز روی تمرین، کمک می کند.

مراقب سلامت یا یک فیزیوتراپ می تواند در آموختن این تمرینات به فرد، کمک کند.

بیوفیدبک

بیوفیدبک در کسب اطلاعات بیشتر در مورد مثانه کمک می کند. بیوفیدبک از نمودارها و صداهای کامپیوتری استفاده می کند تا حرکات ماهیچه را مورد بررسی قرار دهد.

این روش، در آموزش چگونگی حرکت ماهیچه های لگنی و میزان استحکام آن ها مفید است.

داروهای تجویزی

زمانی که تغییرات سبک زندگی کافی نباشد، احتمالا گام بعدی، مصرف دارو باشد.

مراقب سلامت می تواند به بیمار، اطلاعاتی در مورد داروهای مخصوص OAB بدهد.

انواع مختلفی از داروها وجود دارند که میتوانند ماهیچه مثانه را شل کنند.

این داروها، مثل ضد موسکارین ها و بتا-3 آگونیست ها به توقف انقباض مثانه، هنگامی که پر نیست، کمک می کنند.

برخی، به صورت قرص، از طریق دهان مصرف می شوند.

برخی دیگر، به صورت ژل یا پچ پوستی هستند و دارو از طریق پوست وارد می شود.

آگونیست های گیرنده آدرنرژیک ضد موسکارین ها و بتا-3 آگونیست ها، می توانند ماهیچه مثانه را شل کنند و میزان ادراری را که مثانه می تواند نگه دارد افزایش دهند.

مراقب سلامت، لازم است بداند آیا دارو موثر بوده است یا خیر.

آن ها بررسی خواهند کرد که آیا مشکل رفع شده است یا دارو باعث بعضی مشکلات یا اثرات جانبی شده است.

برخی افراد دچار خشکی دهان، خشکی چشم، یبوست یا تاری دید می شوند.

اگر یکی از داروهای مصرفی موثر نباشد، مراقب سلامت از فرد می خواهد مقادیر متفاوتی را امتحان کند، داروی متفاوتی را مصرف کند یا دو نوع را باهم امتحان کند.

تغییرات سبک زندگی و دارو به طور هم زمان، برای بسیاری از افراد مفید است.

درمان مثانه به کمک بوتاکس

اگر تغییرات سبک زندگی و دارو اثرگذار نباشد، تزریق پیشنهاد می شود.

یک اورولوژیست، برای مردان و زنان یا یک متخصص طب لگن و جراحی بازسازی زنان (FPMRS) می تواند این کار را انجام دهد.آن ها ممکن است درمان مثانه به کمک بوتاکس را پشنهاد کنند.

بوتاکس در مورد مثانه، ماهیچه دیواره آن را شل می کند تا نیاز فوری به ادرار و بی اختیاری فوری را کاهش دهد.

این ماده می تواند در جلوگیری از انقباض بیش از حد ماهیچه های مثانه کمک کننده باشد.

به منظور وارد کردن بوتولینوم به مثانه، پزشک یک سیستوسکوپ را وارد مثانه می کند تا بتواند داخل آن را ببیند.

سپس، پزشک مقادیر اندکی از سم بوتولینوم را به درون ماهیچه مثانه تزریق می کند.

این فرآیند در مطب، تحت بی حسی موضعی انجام می شود.

اثرات بوتاکس تا 6 ماه باقی می ماند. زمانی که OAB برگردد، نیاز به تکرار درمان است.

مراقب سلامت نیاز دارد مطلع شود آیا درمان با سم بوتولینوم، مفید بوده است یا خیر.

او بررسی خواهد کرد که آیا مشکل رفع شده است یا فرد نمی تواند مقدار زیادی ادرار را نگه دارد.

اگر ادرار به خوبی خارج نشود، ممکن است نیاز به استفاده موقتی از کاتتر باشد.

تحریک عصبی

یک درمان دیگر برای افرادی که نیازمند کمک بیشتر هستند، تحریک عصبی است.

این نوع از درمان، پالس های الکتریکی را به عصب هایی که مسیر مشترکی با مثانه دارند می فرستد.

در OAB، سیگنال های عصبی بین مثانه و مغز، به درستی ارتباط برقرار نمی کنند.

این پالس های الکتریکی، به برقراری ارتباط مغز و عصب ها کمک می کنند تا مثانه بتواند کار خود را به درستی انجام دهد و علائم OAB بهبود یابد.

دو نوع تحریک وجود دارد:

1. تحریک عصبی زیرپوستی درشت نی (PTNS).

PTNS (محیطی)، روشی برای اصلاح عصب های مثانه است.

PTNS از طریق تعبیه یک الکترود در نیمه تحتانی پا، نزدیک به مچ، انجام می شود.

این الکترود، پالس هایی به عصب درشت نی می فرستد.

عصب درشت نی، از کنار زانو می گذرد و به عصب های نیمه تحتانی کمر می رسد.

پالس ها به کنترل سیگنال هایی که کار خود را به درستی انجام نمی دهند، کمک می کنند.

اغلب، بیماران، وابسته به کیفیت عملکرد درمان ها، تحت 12 درمان قرار می گیرند.

2.تحریک عصبی خاجی ( SNS )

SNS (مرکزی)، چگونگی فعالیت عصب خاجی را تغییر می دهد.

این عصب، سیگنال های بین طناب نخاعی و مثانه را جا به جا می کند.

وظیفه این عصب، کمک به نگه داشتن و آزاد کردن ادرار است.

در OAB، این سیگنال های عصبی، کار خود را انجام نمی دهند.

SNS از یک ضربان ساز مثانه برای کنترل این سیگنال ها استفاده می کند تا علائم OAB را متوقف کند.

SNS یک عمل جراحی دو مرحله ای است. مرحله اول شامل کاشت یک سیم الکتریکی در زیر پوست در نیمه تحتانی کمر است.

این سیم، ابتدا به یک ضربان ساز متصل می شود تا پالس هایی را به عصب خاجی بفرستد.

بیمار و پزشک، تاثیر یا عدم تاثیر ضربان ساز را بررسی خواهند کرد. اگر اثرگذار باشد، مرحله دوم شامل کاشت یک ضربان ساز دائمی است که می تواند ریتم عصبی را تنظیم کند.

جراحی ترمیم مثانه/انحراف ادراری

جراحی، تنها در موارد بسیار نادر و جدی به کار می رود. دو نوع جراحی وجود دارد.

سیستوپلاستی تقویتی، مثانه را بزرگ می کند. انحراف ادراری، مسیر جریان ادرار را دوباره تعیین می کند.

این جراحی ها، ریسک های بسیاری دارند بنابراین تنها در صورتی که سایر گزینه ها به کار نیایند، پیشنهاد می شوند.

متخصصین و ارائه دهندگان خدماتی که OAB را درمان می کنند

بسیاری از ارائه دهندگان خدمات سلامت می توانند کمک های مقدماتی را برای OAB ارائه دهند.

در اینجا انواع ارائه دهندگانی که ممکن است با فرد ملاقات کنند، آورده شده است:

اورولوژیست

جراحی است که مشکلات سیستم ادراری را ارزیابی و درمان می کند.

اغلب اورولوژیست ها در مسئله بی اختیاری، بسیار کارآزموده هستند. اگرچه، تمام آن ها در در مان OAB تخصص ندارند.

بیمار باید بپرسد آیا ارائه دهنده سلامت وی، در درمان OAB تخصص دارد یا خیر.

متخصص بیماری های زنان

پزشکی است که بر سلامت زنان تمرکز می کند. اغلب آن ها، در مورد بی اختیاری با اطلاعات هستند اما همه آن ها در درمان OAB مهارت ندارند.

متخصصین طب لگن و جراحی بازسازی در زنان (FPMRS)

اورولوژیست ها یا متخصصین بیماری های زنانی هستند که در سلامت لگن در زنان، تخصص دارند.

عموم مردم، اغلب به متخصصین FPMRS به عنوان اورولوژیست زنان یا متخصص بیماری های سیستم ادراری زنان اشاره می کنند.

پزشکان ارائه دهنده مراقبت های اولیه

پزشکانی هستند که می توانند مشکلات سلامتی را تشخیص دهند و درمان کنند.

اگر یک مراقب سلامت در OAB تخصص داشته باشد، گزینه های پیش رو را با بیمار مطرح می کند. یا فرد را به یک متخصص ارجاع می دهد، به خصوص اگر تغییرات سبک زندگی مفید واقع نشده باشد.

متخصص داخلی

پزشکی است که ممکن است ارائه دهنده مراقبت های اولیه باشد یا نباشد. آن ها اغلب، به یک متخصص ارجاع می دهند.

پرستاران حرفه ای (NP)

پرستاران بسیار متبحری هستند که قادرند بسیاری از مشکلات پزشکی را درمان کنند.

برخی از پرستاران حرفه ای در مسائلی مثل OAB تخصص دارند یا به یک متخصص ارجاع می دهند.

پزشک یاران (PA)

افراد حرفه ای هستند که اجازه کار پزشکی، تحت نظر یک پزشک را دارند. NP ها و PA ها، اغلب بخشی از تیم مراقبت از سلامت هستند.

بسیاری از آن ها می توانند بدون جراحی به تشخیص و درمان بپردازند و در انجام تمرینات و ایجاد تغییرات سبک زندگی کمک کنند. برخی، در مسائلی مثل OAB تخصص دارند.

متخصص بیماری های دوران پیری

پزشکانی هستند که بیماران مسن تر را درمان می کنند و بسیاری از آن ها قادرند OAB را ارزیابی و درمان کنند. اما همه آن ها، OAB را درمان نمی کنند.

فیزیوتراپیست ها

افرادی حرفه ای و دارای مجوز در حوزه سلامت هستند که فیزیوتراپی انجام می دهند.

اگر این افراد در حوزه اختلالات کف لگن آموزش دیده باشند، می توانند در تمرینات و تغییرات سبک زندگی مربوط به OAB کمک کنند.

نکاتی برای ملاقات موفق با پزشک

احساس ناراحتی هنگام صحبت در مورد علائم OAB، طبیعی است. چه کسی دوست دارد راجع به مشکلات دستشویی یا بی اختیاری صحبت کند؟

با این حال، اطلاعات بیشتر در مورد OAB، بهترین راه برای کنترل مشکل است. کمی برنامه ریزی، به فرد اعتماد به نفس می دهد. در اینجا چند نکته مفید آورده شده است:

1. آماده باشید.

پیش از قرار ملاقات، به مراقب سلامت خود کمک کنید تا با جمع آوری اطلاعات بیشتر متوجه شود مشکل از چه قرار است.

همچنین، برای یادداشت برداری راجع به آنچه یاد می گیرید، آماده باشید. آوردن موارد زیر کمک کننده خواهد بود:

لیستی از داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه، ویتامین ها و داروهای گیاهی مصرفی
لیستی از بیماری ها یا آسیب های گذشته و حال
نتایج ارزیابی پرکاری مثانه، برای کمک به مطرح کردن علائم
وسیله ای برای یادداشت راه های درمان

2. دوستی را همراه با خود بیاورید

از دوستی صمیمی یا یکی از خویشاوندان بخواهید با شما به مطب پزشک بیاید. یک “رفیق برای قرار ملاقات ها” می تواند مواردی را که فراموش کرده اید بپرسید، یادآوری کند یا مواردی را که مراقب سلامت گفته است یادآوری کند.

3. موضوع موردنظر را مطرح کنید

اگر مراقب سلامت در مورد علائم OAB نپرسید، خودتان موضوع را مطرح کنید.

عاقلانه نیست که تا انتهای زمان ملاقات صبر کنید. اگر پرستاری برای اولین بار با شما ملاقات می کند، به او در مورد علائمتان بگویید.

4. آزادانه صحبت کنید

هر آنچه که با آن مواجه شده اید، مطرح کنید. مراقب سلامت، تمام این ها را قبلا شنیده است! مشکلی ندارد که به آن ها راجع به علائم و چگونگی تاثیر آن ها بر زندگی روزانه خود بگویید.

5. سوال بپرسید

هنگام ملاقات با مراقب سلامت، زمان مناسب برای سوال کردن است. بهترین کار، آوردن لیست سوالات است تا آن ها را فراموش نکنید.

تعدادی از سوالات کاربردی برای کمک به بیمار، در زیر آورده شده است.

گفتگو با مراقب سلامت

سوالاتی که باید از پزشک در مورد OAB پرسیده شود

علائم، ناشی از OAB است یا ناشی از مشکل دیگری است؟
در صورت ابتلا به OAB، نیاز به انجام چه تست هایی دارم؟
چه عاملی باعث OAB شده است؟
کاری برای جلوگیری از علائم OAB می توانم انجام دهم؟

سوالاتی که باید از پزشک در مورد درمان پرسید

در صورت عدم درمان OAB، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
چه تغییراتی در سبک زندگی باید ایجاد کنم؟
تمرین مفیدی وجود دارد که بتوانم انجام دهم؟
آیا نیاز به مراجعه به فیزیوتراپ است؟
چه درمانی می تواند به رفع OAB کمک کند؟
پس از گذشت چه زمانی از درمان، حالم بهتر می شود؟
چه موارد مثبت و منفی در مورد این درمان ها وجود دارد که نیاز است بدانم؟
پس از شروع درمان، هنگام ایجاد چه مشکلاتی، با شما تماس بگیرم؟
اگر اولین درمان، موثر واقع نشود، چه اتفاقی می افتد؟
آیا تا آخر عمر، به درمان نیاز دارم؟
آیا می توان OAB را مدیریت کرد؟
گام های بعدی چه هستند؟

سوالاتی که باید در مورد علائم، از خود بپرسید

آیا علائم، مرا مجبور می کنند کارهایی را که از آن ها لذت می برم متوقف کنم یا مانع از رفتن به مراسم ها می شوند؟
آیا از دور بودن از دستشویی هراس دارم؟
آیا علائم، روابط من با دوستان یا خانواده را دستخوش تغییر کرده است؟
آیا علائم، خواب خوب در شب را مشکل کرده است؟