انواع اختلالات ارتباطی یا مشکلات ارتباطی
اختلالات ارتباطی (Communication disorders_CD) به مشکلاتی در زبان، گفتار، ارتباط کلامی و غیرکلامی مربوط می شود.
اختلالات ارتباطی شامل اختلال در درک زبان، گفتار، نشانه های اجتماعی، حالات چهره، اشارات یا ادراک عاطفی است.
علاوه بر این، این نشانه‌های کلامی و غیرکلامی، آنگونه که تصور می شود، در دوران کودکی ایجاد نشده اند.
شدت علائم اختلالات ارتباطی معمولا می تواند در طیفی از اختلالات خفیف تا عمیق تر باشد.
علائم مشکلات ارتباطی معمولا همراه با علائم دیگر بروز می کنند، به طوری که اختلالات ارتباطی فرد با انواع مختلفی از CD تشخیص داده می شود.
اگر شما یا فرزندتان نشانه هایی از اختلال ارتباطی را دارید، بهتر است برای ارزیابی به کلینیک یادمان تب در تهران مراجعه کنید. برخی گزینه‌های درمانی برای تقویت مهارت‌های ارتباطی وجود دارند که به کمک آنها فرد می تواند به مرور زمان در موقعیت‌های اجتماعی راحت تر باشد.
علائم اختلالات ارتباطی
اختلالات ارتباطی انواع مختلفی دارند. با وجود تفاوت در نوع، اما اکثر آنها علائم مشترکی در ارتباط کلامی و غیرکلامی دارند که مشکلاتی را در زمینه های زیر ایجاد می کند:
- درک زبان
- گفتار
- نشانه های اجتماعی
- حالات چهره
- فهم اشارات
- ادراک عاطفی
علل اختلالات ارتباطی
هیچ علت قطعی برای اختلالات ارتباطی وجود ندارد. با این حال، عوامل ژنتیکی و عوامل موثر بر رشد مغز در دوره اولیه رشد، می‌توانند در بروز آن نقش داشته باشند.
تشخیص اختلالات ارتباطی
برای تایید ابتلا به اختلالات ارتباطی (CD)، فرد باید معیارهای تشخیصی ذکر شده در نسخه پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) و سایر کتاب‌های طبقه‌بندی سلامت روان را داشته باشد.
اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) (SCD) جدیدترین نوع اختلالات ارتباطی گنجانده شده در این راهنمای تشخیصی بود تا بین این اختلال ارتباطی جداگانه با مشکلات ارتباط اجتماعی و رفتارهای محدودکننده/تکراری مورد نیاز برای تشخیص بخشی از اختلال طیف اوتیسم (ASD) فعلی تمایز ایجاد شود.
بیشتر بخوانید : ناهنجاری کاورنومای مغزی چیست + علائم و تشخیص و درمان
معیارهای تشخیصی DSM-5 برای اختلال ارتباط اجتماعی
با توجه به DSM-5، فرد دارای علائم زیر، معیارهای SCD را دارد:
وجود مشکلات اجتماعی در ارتباطات کلامی و غیرکلامی در رابطه با:
- احوالپرسی
- ایجاد تغییر در مکالمات، بسته به شرایط
- قوانین اجتماعی در طول مکالمه، مانند صبر کردن و نوبت صحبت کردن
- فهم ارتباط غیر مستقیم
علائم از دوران کودکی وجود داشته و مشکلاتی را در موارد زیر ایجاد می کند:
- عملکرد
- ارتباط و مشارکت اجتماعی
- عملکرد تحصیلی یا شغلی
- روابط
معیار نهایی این است که فرد نباید معیارهای طیف اوتیسم یا سایر اختلالات را داشته باشد.
اختلالات ارتباطی هم در بزرگسالان و هم در کودکان مشاهده می شود. با این حال، بیشتر تحقیقات در مورد آسیب های اجتماعی در میان کودکان نوپا، کودکان و نوجوانان انجام شده است.
تشخیص اختلالات ارتباطی در دوران کودکی، ایده آل ترین شکل ممکن است. در این مدت کودک می تواند برای توسعه مهارت های ارتباطی و اجتماعی، درمان های لازم را دریافت کند.
پس از بلوغ کشف و درمان این مشکلات دشوارتر خواهد بود، زیرا این آسیب‌ها دیگر نگرانی‌های رشدی نیستند، بلکه عادات اجتماعی مشکل ساز در ارتباطات و هنجارهای اجتماعی خواهند بود.
انواع اختلالات ارتباطی
در زیر انواع اختلالات ارتباطی ذکر شده در DSM-5 آمده است:
- اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)
- اختلال زبان
- اختلال گفتار-صدا
- اختلال در روانی کلام در دوران کودکی
- اختلال ارتباط نامشخص
اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)
اختلال ارتباط اجتماعی یا اختلال ارتباط عملی (SCD)، شامل اختلالات ارتباط کلامی و غیرکلامی هستند که خصوصا در تعاملات اجتماعی مشکل ایجاد می کنند. SCD بر درک زبان، مانند گرامر یا نشانه گذاری تاثیری ندارد.
افراد مبتلا به اختلال ارتباط عملی در برخی جنبه های ارتباطات اجتماعی با مشکلاتی مواجه می شوند، مانند:
- کاربرد شناسی، که تفسیر محیط اطراف برای تشخیص معنای بافت زبانی (پس‌زمینه متنی گفتار) است.
- درک مفهوم جملاتی که غیرمستقیم، طنز یا غیر تحت اللفظی هستند، مانند «استعاره، طنز، و قصار».
- ارتباط کلامی به دلیل عدم درک نشانه ها و رفتارهای اجتماعی، مانند ندانستن زمان یا نحوه احوالپرسی با مردم یا مداخله کردن در طول مکالمه قبل از زمان مناسب.
- درک ارتباطات غیرکلامی، مانند اشارات بدنی، تماس چشمی و حالات چهره.
- درک احساسات، افراد مبتلا به SCD در بیان احساسات خود و درک زمینه احساسی یک موقعیت مشکل دارند.
اختلال زبان
اختلالات زبانی (LD) شامل مشکلاتی در یادگیری و استفاده از زبان به روش های مختلف مانند زبان گفتاری، نوشتاری یا اشاره است. برای افراد به احتمال زیاد تولید محتوایی شامل موارد زیر چالش برانگیز است:
- نحو
- مفاهیم
- آواشناسی یا واج‌شناسی
- تکواژشناسی یا صرف یا ساخت واژه
- کاربرد شناسی
بیشتر بخوانید : اختلالات مغزی
اختلالات مرتبط با صدای گفتار یا آواها
اختلال گفتاری یک مشکل مداوم در تولید آواهای گفتاری و مشکل در بیان روان کلمات است. این اختلال، مشکلاتی را در ایجاد ارتباط موثر و فهم منظور خود به دیگران به وجود می آورد.
برای تشخیص این اختلال، علائم باید در عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا کاری مشکل ایجاد کرده باشد.
این بیماری باید در مراحل اولیه رشد شروع شود و نمی تواند ناشی از عارضه های دیگری مانند ناشنوایی، شکاف کام یا آسیب مغزی باشد.
اختلال در روانی کلام با شروع دوران کودکی
اختلال در روانی کلام در دوران کودکی که با نام لکنت نیز شناخته می شود، زمانی اتفاق می‌افتد که گفتار کودک از لحاظ روانی و الگوی گفتار عادی مختل شود. لکنت علائمی مانند موارد زیر دارد:
- گفتار منقطع (معروف به بلوک های گفتاری)
- طولانی شدن صداها
- تکرار صداها یا هجاها
این اختلال باعث اضطراب یا محدودیت در عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا کاری می شود. اگرچه ممکن است اختلال روانی کلام در بزرگسالی ایجاد شود، اما برای این عارضه خاص، شروع باید در اوایل دوره رشد باشد و نه به دلیل یک بیماری یا مشکل عصبی.
اختلال ارتباط نامشخص
اختلال ارتباط نامشخص برای کودکانی صدق می کند که برخی از علائم مشخصه سایر اختلالات ارتباطی را نشان می دهند. با این حال، علائم این کودکان به طور دقیق با هیچ یک از معیارهای تشخیصی سایر اختلالات ارتباطی مطابقت ندارد.
بیماری های همراه
اختلالات ارتباطی با سایر اختلالات عصبی همراه هستند و یا با آنها هم پوشانی دارند. برای مثال افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) و افرادی که مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی (SCD) هستند، چالش‌های مشترکی در ارتباطات اجتماعی دارند. با این حال، برای تایید ابتلا، باید علائم دیگری نیز با توجه به معیارهای تشخیص اختلال ASD، وجود داشته باشد.
SCD و سایر اختلالات ارتباطی معمولاً با برخی اختلالات عصبی رشدی مانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) همراه هستند.
بررسی اختلالات ارتباطی
گاهی اوقات تشخیص اختلالات ارتباطی می تواند چالش برانگیز باشد. ممکن است در روند تشخیص به متخصصان مختلفی از جمله متخصصان اطفال، شنوایی شناسان، آسیب شناسان گفتار و زبان، معلمان و روانشناسان رشد نیاز باشد.
گزارش ها
از آنجایی که اغلب برای پزشکان بررسی تعامل معمول کودک در محیط‌های اجتماعی دشوار است، گزارش‌های والدین و معلمان در ارزیابی اهمیت زیادی دارند.
والدین و معلمان هر روز ارتباطات و تعاملات اجتماعی کودک را ارزیابی کرده و رفتار کودک را به پزشک گزارش می دهند.
در برخی از ابزارهای غربالگری چک لیستی وجود دارد که هم والدین و هم معلمان می توانند آن ها را تکمیل کنند. پزشک مهارت های مکالمه ای و ارتباطی کودک را مشاهده و ارزیابی می کند.
بیشتر بخوانید : کاردرمانی چیست؟
مشاهدات
متخصصین گاهی با ایجاد محیطی برای مشاهده پاسخ ها و واکنش های کودک در یک تعامل اجتماعی خاص، “مشاهدات ساختاریافته” انجام می دهند.
آنها همچنین ارتباط کلامی و غیرکلامی را بین کودک و بزرگسالان مشاهده و نحوه مکالمه و پرسش و پاسخ کودک را تجزیه و تحلیل می کنند. متخصصین علاوه بر این حالات چهره، اشارات بدنی و حرکات چشم را بررسی می کنند.
ارزیابی ها
پزشکان از معیارهای ارزیابی خاصی برای ارزیابی جنبه های مختلف مهارت های ارتباطی کودک استفاده می کنند. ارزیابی ها، شامل درخواست از کودک برای شناسایی و تفسیر عوامل خاص داستان ها و بیان این روایت ها به طور منسجم خواهد باشد.
این معیارها چگونگی تفسیر زبان غیرمستقیم یا مجاز مانند استعاره، طنز و اصطلاحات را مورد بررسی قرار می دهند.
درمان اختلالات ارتباطی یا مشکلات ارتباطی
درمان اختلالات ارتباطی ممکن است شامل گفتار و زبان درمانی و آموزش مهارت های اجتماعی باشد.
به عنوان مثال، در مورد SCD، هدف جلسات درمانی معمولا گسترش دانش فرد از زبان شناسی، مفاهیم و روایت داستان است. مداخلات ممکن است به دنبال ایجاد آگاهی فراپراگماتیک (MPA) باشد که «توانایی شناسایی صریح و تأمل در قوانین کاربردگرایانه است».
گفتار درمانگران می توانند در جلسات درمانی با کار کردن بر روی واج شناسی و فراگیری زبان انحصاری به روند درمان کمک کنند.
گفتار درمانی بر روی گسترش مهارت های گفتاری و نوشتاری کار می کند.
برای دریافت مشاوره و یا نوبت حضوری با شماره تلفن های : ۰۲۱۸۸۰۷۳۱۳۶ و یا از طریق تماس تلفنی و یا واتساپ با شماره ۰۹۳۳۷۸۳۶۸۲۰ در تماس باشید.
سایر شماره تماس های کلینیک ۰۲۱۸۸۵۷۱۵۲۳ و ۰۲۱۸۸۵۹۱۳۵۸
آدرس ما را در صفحه تماس با ما مشاهده کنید.
