زندگی با صرع : 5 گام زندگی مستقل بیماران ابتلا به صرع
مطابق موسسه صرع، از هر پنج نفر مبتلا به صرع، یک نفر تنها زندگی می کند. این یک خبر خوب برای افرادی است که می خواهند زندگی با صرع را یاد بگیرند. حتی با وجود اینکه خطر حمله وجود دارد، اما می توان با وجود ابتلا به بیماری صرع زندگی روزمره را به تنهایی و به طور مستقل سپری کرد.
اقدامات مختلفی وجود دارد که می توان برای آماده کردن عزیزان در صورت وقوع حمله انجام داد.
می توان فضای زندگی را نیز اصلاح کرد تا در صورت وقوع حمله در زمان تنهایی، سطح ایمنی افزایش یابد.
از آنجا که صرع، عارضه ای است که در تمام طول عمر با انسان است، تغییرات سبک زندگی می تواند سلامت عمومی را بهبود بخشد و تماس با محرک های حمله را نیز کاهش دهد.
1. یک برنامه واکنش به حمله صرع داشته باشید
برنامه واکنش به حمله به افراد مجاور کمک می کند بدانند چه کار باید کنند. می توان مطابق فرم تهیه شده توسط موسسه صرع عمل کرد.
این کار به افراد مجاور کمک می کند متوجه شوند معمولا حمله ها چه شکلی دارند. این فرم نکات مهمی از جمله چگونگی قرار دادن بدن و زمان تماس با اورژانس را در بر می گیرد.
برنامه واکنش به حمله می تواند توسط هرکسی که مکان برنامه را می داند، مورد استفاده قرار گیرد.
می توان برنامه را با خود به همراه داشت، آن را به یخچال چسباند یا آن را به عزیزان خود داد.
اگر کسی شما را در هنگام حمله ببیند، می تواند از این اطلاعات برای مراقبت از شما استفاده کند. این مراقبت می تواند شامل تماس با پزشک یا اورژانس باشد.
پس از تکمیل برنامه واکنش به حمله، لازم است توسط پزشک مورد بررسی قرار گیرد. ممکن است پزشک، نکاتی را به برنامه اضافه کند تا ایمنی آن بیشتر تضمین شود.
بیشتر بخوانید: تست نوار مغز در تشخیص تشنج
2. آماده کردن محیط زندگی بیمار صرع
تغییرات کوچک در محیط خانه می تواند خطر آسیب فیزیکی در طول حمله را به میزان زیادی کاهش دهد.
در کنج های تیز، پدهای حفاظتی قرار دهید. با حذف هر چیزی که ممکن است باعث لغزیدن شود، مکان را در مقابل افتادن ایمن کنید.
دستگیره هایی را در حمام نصب کنید تا از افتادن جلوگیری شود. استفاده از زیر پایی حمام می تواند از آسیب های ناشی از حمله در حمام جلوگیری کند.
از صندلی دوش در زیر دوش استفاده کنید و به جای حمام کردن فقط دوش بگیرید.
درها را ببندید تا مانع از خروج از خانه در هنگام حمله شوید. شاید بهتر باشد درها قفل نشوند تا دیگران بتوانند به کمک شما بیایند یا به همسایه ها کلید داده شود.
راه های دیگری نیز برای محافظت از خود وجود دارد. به جای پله از آسانسور استفاده کنید تا خطر افتادن را کاهش دهید.
از شعله های عقبی گاز استفاده کنید تا از افتادن قابلمه ها جلوگیری کنید. مناطق دارای پتانسیل خطر مانند شومینه یا ورودی استخر را که خطر افتادن در آن ها وجود دارد، مسدود کنید.
3. محرک های خود را بشناسید
فعالیت تشنجی در بین افراد بسیار متفاوت است. بسیاری از افراد می توانند تجربه حمله خود را به اتفاق به خصوصی ارتباط دهند.
این اطلاعات، ارزشمند است زیرا می توان با دوری از محرک ها، احتمال ابتلا به حمله را کاهش داد.
برای مثال، موارد زیر می تواند نقش محرک داشته باشد:
- استرس
- مصرف الکل یا دارو
- کمبود خواب
- تب
- طول روز
- قند خون پایین
- دوران قاعدگی
با اطلاع از محرک ها، در هنگام زندگی مستقل، بهتر می توان ایمنی را افزایش داد.
انجام اقداماتی برای کاهش استرس، مانند ورزش منظم می تواند احتمال حمله را کااهش دهد.
به علاوه، زمانی که افراد نزدیک از محرک ها اطلاع داشته باشند، بهتر می توانند کمک کنند. آن ها می توانند در صورت لزوم به شما سر بزنند.
4. در سبک زندگی تغییر ایجاد کنید
توجه به سلامت عمومی می تواند به میزان زیادی به کاهش حملات کمک کند. خواب کافی، تغذیه مناسب و ورزش می تواند مفید باشد.
در صورت مصرف دارو، ادامه مصرف آن می تواند به کاهش خطر کمک کند.
سعی کنید کار کنید و با جامعه در ارتباط باشید. شاید اجازه رانندگی نداشته باشید. در این صورت، می توانید از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنید.
پوشیدن دستبند هشدار می تواند در صورت وقوع حمله در مکان های عمومی، اطراف مجاور را از آنچه در حال وقوع است مطلع کند.
برخی افراد مبتلا به صرع از خانه کار خود را انجام می دهند. به طور هم زمان، مهم است که فرد خیلی منزوی نشود.
یک گروه حمایتی صرع می تواند به یافتن ارتباطات احساسی کمک کند.
این اقدامات مثبت باید استرس کلی را کاهش دهد و در طولانی مدت می تواند خطر حمله را کاهش دهد.
5. یک ابزار هشداردهنده نصب کنید
پوشیدن یک دستبند هشدار به فرد کمک می کند در زمان خروج از خانه از کمک افراد مجاور استفاده کند.
اما در زمان تنهایی، شاید نیاز باشد به طرق دیگر تقاضای کمک کرد. می توان یک ابزار هشداردهنده تجاری را خریداری کرد یا در یک موسسه خدمات اورژانس ثبت نام کرد.
به این طریق می توان در زمان حمله تقاضای کمک کرد.
بسیاری از افراد در مورد وقوع حمله در زمان تنهایی نگران هستند، خصوصا حمله هایی که موجب آسیب می شوند.
علاوه بر سیستم های هشداری، برخی افراد برنامه روزانه ای دارند که طی آن یکی از همسایه ها یا اعضای خانواده هر روز تماس می گیرد.
همچنین گاهی این افراد می توانند به دنبال علائمی بگردند که نشان دهد اتفاقی افتاده است.
این علائم می تواند شامل بسته شدن پرده هایی باشد که معمولا باز هستند.
نتیجه گیری
اغلب اوقات برای افراد مبتلا به صرع، استقلال حائز اهمیت است. برای حفظ این استقلال، باید اقداماتی را برای حفظ ایمنی در خانه انجام داد.
موارد خطرآفرین را از فضای خانه حذف کنید تا خطر آسیب را کاهش دهید. یک سیستم هشدار داشته باشید تا پس از حمله بتوانید درخواست کمک کنید.
با ارتباط با همسایه ها، دوستان و خانواده می توان وجود حمایت از جانب عزیزان و جامعه را تضمین کرد.
با مراقبت از سلامت عمومی و ایجاد تغییرات در سبک زندگی برای کاهش خطر حمله، می توان با وجود صرع، زندگی بی خطر و مستقلی داشت.
بیشتر بخوانید: تست نوار مغز صرع یا اپیلپسی + تشخیص
برای دریافت مشاوره جهت کنترل صرع می توانید یک نوبت ملاقات با پزشک مغز و اعصاب کلینیک یادمان، دکتر بابک جلالیان، تنظیم کنید.
تلفن ثابت
تلفن همراه
آدرس:
تهران، شهرک غرب، بلوار فرحزادی، دویست متر بالاتر از بلوار دادمان، کوچه ناخدا محتاج، انتهای بن بست، پلاک یک، طبقه یک
