علائم و علل فیشر مقعد یا شقاق مقعد

شقاق مقعدی چیست؟

شقاق مقعدی بریدگی یا پارگی است که در مقعد (روزنه ای که مدفوع از بدن خارج می شود) رخ می دهد و به سمت بالا و به داخل کانال مقعد امتداد می یابد.

فیشر مقعد یک بیماری شایع مقعد بوده و علت 6 تا 15 درصد از موارد مراجعه به جراح کولون و رکتوم (کولورکتال) است. دچار شدن به این عارضه در مردان و زنان به یک اندازه است.

شقاق مقعدی در بافت خاص پوشاننده مقعد و کانال مقعد به نام آنودرم ایجاد می شود. پوست (درم) ناحیه داخلی باسن در یک خط، درست در داخل مقعد (که به آن لبه مقعد یا شیار بین اسفنکتریک گفته می شود) به آنودرم تغییر می کند.

آنودرم فاقد مو، غدد عرق یا غدد چربی است و تعداد بیشتری اعصاب حسی دارد که آن را نسبت به کوچک ترین لمس و درد حساس می کنند (فراوانی اعصاب دلیل دردناک بودن شقاق مقعد است).

آندروم بدون مو، بدون غده و بسیار حساس در تمام طول کانال مقعد و تا خط مرزی راست روده که به آن خط دندانه ای می گویند، ادامه می یابد (رکتوم 15 سانتی متر از انتهای کولون است و درست بالای کانال مقعدی و زیر کولون سیگموئید قرار دارد).

شقاق مقعدی عمدتاً در اثر تروما ایجاد می‌شود، اما غیر از تروما چندین بیماری، نیز باعث شقاق مقعدی می شوند و در صورت ایجاد شقاق در نواحی غیرمعمول، باید به آنها شک کرد. برای تشخیص و درمان شقاق مقعدی می توانید به کلینیک یادمان طب در تهران مراجعه کنید.

علائم درد رکتوم

درد رکتوم، ناراحتی در قسمت پایینی دستگاه گوارش است. این اصطلاح اغلب به جای درد مقعد استفاده می شود.

علل شایع درد رکتوم که می توانند ناشی از عوارض مرتبط با وجود خون در مدفوع باشند، عبارتند از:

• هموروئید
• شقاق مقعد

درد مقعدی نیز ممکن است در موارد زیر رخ دهد:

• بیماری های التهابی روده
• عفونت های موضعی
• صدمات جزئی به ناحیه مقعد

بیشتر بخوانید : تکرر ادرار در زنان

علائم و نشانه های شقاق مقعدی

افراد مبتلا به شقاق مقعدی تقریباً همیشه درد مقعدی دارند که با اجابت مزاج بدتر می شود.

• درد پس از اجابت مزاج ممکن است کوتاه یا طولانی مدت باشد. اما معمولا در فاصله بین دو دفع فروکش می کند.
• درد گاهی به قدری شدید است که بیماران نمی خواهند به دستشویی بروند و در نتیجه دچار یبوست و حتی نهفتگی مدفوع می شوند. علاوه بر این، یبوست باعث بزرگ‌تر و سفت‌تر شدن مدفوع و در نتیجه آسیب بیشتر شقاق می‌شود.
• این درد همچنین می تواند با ایجاد ناراحتی در هنگام ادرار کردن، تکرر ادرار یا ناتوانی در ادرار کردن، بر ادرار تأثیر بگذارد.
• گاهی به دلیل ترشح چرک از شقاق، کمی خونریزی، خارش (خارش عضلانی) و ترشحات بد بو وجود دارد.
• شقاق مقعد معمولا در نوزادان خونریزی می کند.

علل شقاق مقعدی

شقاق مقعدی در اثر ضربه به مقعد و کانال مقعد ایجاد می شود. علت تروما معمولاً اجابت مزاج است و بسیاری از افراد می توانند دقیقاً زمانی که حرکت روده باعث شروع دردشان شده است را به خاطر آورند.

شقاق ممکن است در اثر سفتی مدفوع یا اسهال مکرر ایجاد شود. گاهی اوقات، شقاق در اثر ضربه ناشی از قرار دادن تب‌سنج مقعدی، نوک لوله تنقیه، آندوسکوپ یا پروب اولتراسوند (برای بررسی غده پروستات) ایجاد می شود.

در طول زایمان، ضربه به پرینه (پوست بین ناحیه خلفی واژن و مقعد) باعث پارگی تا داخل آنودرم می شود.

شایع ترین محل شقاق مقعدی در مردان و زنان، خط وسط در ناحیه خلفی کانال مقعد است، قسمتی از مقعد که نزدیک ترین فاصله را تا ستون فقرات دارد.

شقاق در قسمت خلفی به دلیل پیکربندی عضله ای که مقعد را احاطه کرده است، شایع تر است. این مجموعه عضلانی که به آنها اسفنکترهای خارجی و داخلی مقعد گفته می شود، زیر کانال مقعد قرار گرفته و از آن حمایت می کنند.

اسفنکترها بیضی شکل هستند و در کناره ها بهترین و در ناحیه انتهایی ضعیف ترین حمایت را دارند. بنابراین، پارگی در آنودرم در صورت ایجاد، به احتمال زیاد خلفی خواهد بود.

در زنان به دلیل وجود واژن در جلوی مقعد، حمایت ضعیفی از ناحیه جلویی کانال مقعد وجود دارد. به همین دلیل 10 درصد از شقاق ها در زنان قدامی هستند در حالی که شقاق مقعدی تنها در 1 درصد از مردان قدامی است.

در انتهای تحتانی شکاف ها، ممکن است یک منگوله پوستی (زائده پوستی) تشکیل شود که به آن بواسیر سنتینل می گویند.

اگر شقاق در نقاطی غیر از خط میانی در ناحیه خلفی یا قدامی رخ دهد، احتمالا به علت، مشکلی غیر از تروما است.

بیشتر بخوانید : زگیل مقعدی

سایر علل شقاق مقعدی

علل دیگر شقاق مقعدی عبارتند از:

• سرطان مقعد
• بیماری کرون
• لوسمی
• بسیاری از بیماری های عفونی از جمله سل، عفونت های ویروسی (سیتومگالوویروس یا تبخال)، سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا، شانکروئید (هموفیلوس دوکرئی)
• ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)

نیمی از بیماران مبتلا به بیماری کرون در نهایت دچار زخم مقعدی می‌شوند که ممکن است شبیه یک شقاق باشد.

بررسی ها در مورد کانال مقعد در بیماران مبتلا به شقاق مقعد پیوسته نشان می دهند که ماهیچه های اطراف کانال مقعد به شدت منقبض می شوند و در نتیجه فشاری بیش از حد طبیعی، در کانال ایجاد می شود.

آناتومی مقعد

دو ماهیچه ای که مجرای مقعد را احاطه کرده اند، اسفنکتر خارجی مقعد و اسفنکتر داخلی مقعد هستند.

• اسفنکتر خارجی مقعد : یک عضله ارادی است، یعنی می توان آن را آگاهانه کنترل کرد. بنابراین، زمانی که نیاز به اجابت مزاج داریم، می‌توانیم با سفت کردن اسفنکتر خارجی از نشت جلوگیری کنیم، یا می‌توانیم با آرام و شل کردن آن اجازه اجابت مزاج را بدهیم.
• اسفنکتر داخلی مقعد : یک عضله غیرارادی (صاف) است، یعنی نمی توانیم آن را کنترل کنیم. اسفنکتر داخلی در حالت عادی به طور مداوم منقبض شده و جلوی نشت مدفوع از راست روده را می گیرد. هنگامی که مقدار قابل توجهی از مدفوع به راست روده می رسد، اسفنکتر داخلی مقعد به طور خودکار برای دفع مدفوع شل می شود، مگر اینکه فرد اسفنکتر خارجی مقعد را به طور آگاهانه سفت کند.

در صورت وجود شقاق مقعدی، اسفنکتر داخلی مقعد دچار اسپاسم می شود. بعلاوه، پس از اینکه اسفنکتر در نهایت برای حرکت روده شل شد، اسفنکتر داخلی مقعد به جای بازگشت به سطح انقباض و فشار در حالت استراحت، برای چند ثانیه حتی با شدت بیشتری منقبض می شود.

تصور بر این است که فشار بیش از حد در حالت انبساط و انقباض اسفنکتر داخلی مقعد پس از اجابت مزاج، لبه های شقاق را از هم جدا کرده و مانع از بهبود یافتن آن می شود.

خون رسانی به مقعد و مجرای مقعد نیز ممکن است در عدم بهبود مناسب شقاق مقعد نقش داشته باشد. مطالعات آناتومیک و میکروسکوپی کانال مقعد بر روی اجساد نشان داد که در 85٪ از افراد، قسمت خلفی کانال مقعد (جایی که بیشتر شکاف ها رخ می دهد) خون کمتری نسبت به سایر قسمت های کانال مقعد دارد.

علاوه بر این، مطالعات سونوگرافی برای اندازه گیری جریان خون نشان می دهند که ناحیه خلفی کانال مقعد، کمتر از نیمی از جریان خون سایر قسمت های کانال را دارد.

جریان نسبتا ضعیف خون در این ناحیه، عاملی برای جلوگیری از بهبود شقاق است. همچنین ممکن است افزایش فشار در کانال مقعد به دلیل اسپاسم اسفنکتر داخلی مقعد، رگ های خونی کانال مقعد را فشرده کرده و جریان خون را بیشتر کاهش دهد.

تشخیص شقاق مقعدی

با بررسی دقیق آنچه برای بیمار اتفاق افتاده است معمولاً می توان احتمال وجود یک شقاق مقعدی را بررسی و با یک بازرسی ساده از مقعد می توان وجود شقاق را تأیید کرد.

شقاق مقعدی با معاینه چشمی مقعد و کانال مقعدی تشخیص داده شده و ارزیابی می شود.

اگر شقاق با باز کردن ملایم لبه‌های مقعد، نمایان نشود، ممکن است لازم باشد پس از استفاده از یک بی‌حس کننده موضعی در مقعد و کانال مقعد، معاینه سخت تری صورت گیرد.

گاهی برای تعیین محل منشا درد یک سواب پنبه دار را در مقعد قرار می دهند. شقاق حاد مقعدی، شبیه پارگی خطی است.

یک شقاق مزمن مقعدی اغلب با یافتن سه مورد تایید می شود، این سه مورد عبارتند از:

• زائده پوستی در لبه مقعد (بواسیر سنتینل)
• لبه های ضخیم شقاق و قابل مشاهده بودن فیبرهای عضلانی اسفنکتر داخلی در پایه شقاق
• پاپیلای مقعدی بزرگ شده در انتهای فوقانی شکاف در کانال مقعد

در صورت وجود خونریزی مقعدی ارزیابی آندوسکوپی با استفاده از یک لوله سفت یا منعطف مخصوص مشاهده داخل بدن برای رد احتمال بیماری جدی‌تر مقعد و رکتوم ضروری است.

انجام سیگموئیدوسکوپی که فقط قسمت انتهایی کولون را بررسی می کند برای بیماران کمتر از 50 سال که دارای یک شقاق مقعدی معمولی هستند منطقی است.

در بیمارانی که سابقه خانوادگی سرطان روده بزرگ یا سن بالای 50 سال دارند، کولونوسکوپی که کل کولون را بررسی می کند، توصیه می شود.

شقاق‌های غیر معمولی، به مطالعات تشخیصی دیگری از جمله کولونوسکوپی و عکس‌برداری با اشعه ایکس از ناحیه فوقانی دستگاه گوارش (UGI) و روده کوچک نیاز دارند.

بیشتر بخوانید : آزمایش و تشخیص اختلالات روده بزرگ و مقعد

درمان های خانگی و داروهای بدون نسخه برای فیشر مقعد

شقاق مقعدی در ابتدا به صورت محافظه کارانه با داروهای خانگی و محصولات OTC درمان می شود. این درمان ها شامل افزایش حجم مدفوع، نرم کردن مدفوع با پسیلیوم یا متیل سلولز، مصرف رژیم غذایی با فیبر بالا و استفاده از حمام های سیتز هستند.

حمام سیتز (در اصل خیساندن در یک وان آب گرم)، به ویژه پس از اجابت مزاج، برای آرام کردن اسپاسم، افزایش جریان خون به مقعد و تمیز کردن مقعد بدون مالش آنودرم حساس شده، توصیه می‌شود.

مایعات بیشتری باید مصرف شود و گاهی اوقات مصرف نرم کننده های مدفوع (مواد دارویی یا روغن معدنی) لازم است. پرهیز از غذاهای تند (مانند آجیل، ذرت بو داده، چیپس تورتیلا) مورد دیگری از درمان های خانگی برای شقاق مقعدی است، زیرا ممکن است به خوبی هضم نشوند.

هدف از درمان شقاق مقعدی شکستن چرخه اسپاسم اسفنکتر مقعد و پارگی مکرر آنودرم است. در شقاق حاد، درمان دارویی (غیر جراحی) در اکثر بیماران موفقیت آمیز خواهد بود.

در مقایسه با شقاق مزمن که تنها در 40 درصد از آنها بهبودی حاصل می شود، 80 تا 90 درصد از موارد شقاق حاد با اقدامات محافظه کارانه بهبود می یابند.

وقتی علاوه بر شقاق، هموروئید داخلی نیز بزرگ شده باشد، با درمان بواسیر با اسکلروتراپی که آنها را کوچک می‌کند، شقاق نیز بهتر بهبود می یابد.

پس از استفاده از بی حس کننده موضعی، اگر بیمار بتواند معاینه ملایم راست روده با انگشت را تحمل کند و بتوان آنوسکوپ را از طریق مقعد وارد کرد، می توان هموروئید بزرگ شده را شناسایی و در صورت وجود، با اسکلروتراپی درمان کرد. (معلوم نیست که آیا تسریع بهبودی ناشی از گشاد شدن مقعد با انگشت است یا به دلیل کوچک شدن هموروئید)

چه داروهایی برای درمان شقاق مقعدی تجویز می شوند؟

داروهای بیهوشی و استروئیدی

داروهای بی حس کننده موضعی (به عنوان مثال زایلوکائین، لیدوکائین، تتراکائین، پراموکسین) به ویژه قبل از اجابت مزاج برای کاهش درد توصیه می شود. اغلب، برای کاهش التهاب مقدار کمی از استروئید با کرم بی حس کننده ترکیب می شود.

استفاده از استروئیدها باید به مدت دو هفته محدود شود، زیرا استفاده طولانی تر منجر به نازک شدن آنودرم (آتروفی) شده و آن را مستعد تروما می کند. داروهای خوراکی شل کننده ماهیچه صاف اسفنکتر داخلی در بهبودی تاثیری ندارند.

نیتروگلیسیرین

با توجه به اینکه ممکن است اسپاسم اسفنکتر داخلی و کاهش جریان خون به اسفنکتر در ایجاد و عدم بهبود شقاق مقعدی نقش داشته باشند، محققان پمادهای حاوی شل کننده عضلانی نیتروگلیسیرین (گلیسریل تری نیترات) را امتحان کرده و موثر بودن آنها را تایید کرده اند.

نشان داده شده است که گلیسیرین تری نیترات (نیتروگلیسیرین) باعث ریلکس شدن اسفنکتر داخلی مقعد و کاهش فشار در مقعد در حالت استراحت می شود.

هنگام استفاده از پمادهای حاوی نیتروگلیسیرین روی کانال مقعد، نیتروگلیسیرین در سراسر آنودرم پخش شده و اسفنکتر داخلی را شل می کند و در نتیجه فشار در کانال مقعد کاهش می باید.

با کاهش فشار در مقعد، اسپاسم عضلانی کاهش و همچنین جریان خون در مقعد افزایش می یابد که هر دو باعث بهبود شقاق می شوند.

بر خلاف Nitropaste که حاوی 2.0٪ نیتروگلیسیرین است و روی پوست برای بیماران مبتلا به بیماری قلبی و آنژین استفاده می شود، پماد نیتروگلیسیرین مورد استفاده برای درمان شقاق مقعدی تنها حاوی 0.2٪ نیتروگلیسیرین است.

در یک کارآزمایی تصادفی و کنترل‌شده نشان داده شد که بهبود شقاق مقعدی در میان بیماران درمان شده با نیتروگلیسیرین، 68 درصد و در میان بیماران تحت درمان با دارونما (درمان غیرفعال) 8 درصد بوده است.

مطالعات دیگر میزان عود شقاق را بعد درمان با نیتروگلیسیرین بین 33 تا 47 درصد نشان داده است. در صورت وجود زائده پوستی نرخ بهبودی پس از درمان با نیتروگلیسیرین کمتر است.

دوز نیتروگلیسیرین اغلب به دلیل عوارض جانبی محدود می شود. عوارض جانبی معمول سردرد (به دلیل گشاد شدن رگ های خونی در سر) یا سبکی سر (به دلیل افت فشار خون) است.

توصیه می شود که مقدار کمی از پماد را روی یک سواب پنبه دار بمالید و سپس فقط به اندازه قسمت نوک پنبه ای سواب را داخل مقعد قرار دهید.

پمادی که فقط اطراف قسمت خارجی مقعد را آغشته کرده است به آنودرم، جایی که اثرات پماد مهم است، نمی رسد، با این حال نیتروگلیسیرین جذب شده و عوارض جانبی ایجاد می شود.

در صورت زیاد بودن جریان خون در آنودرم، نیتروگلیسیرین با سرعت بیشتری جذب می شود. به همین دلیل توصیه می شود که نیتروگلیسیرین را تا 30 دقیقه پس از حمام استفاده نکنید زیرا آب گرم حمام باعث بزرگ شدن (گشادی) عروق خونی پوست و آنودرم و افزایش جریان خون در آنها می شود.

علاوه بر این، اولین استفاده از نیتروگلیسیرین باید هنگام خواب در حالی که بیمار دراز کشیده است باشد تا از زمین خوردن در اثر سبکی سر جلوگیری شود.

عوارض جانبی نیتروگلیسیرین اغلب به خودی خود محدود می شود، یعنی با استفاده مکرر کمتر می شود. کافئین می تواند به کاهش یا پیشگیری از سردرد کمک کند.

به هر حال، در صورت بروز عوارض جانبی، باید مصرف نیتروگلیسیرین را قطع کرد. داروهای ناتوانی جنسی (به عنوان مثال، سیلدنافیل یا ویاگرا) نباید همراه با نیتروگلیسیرین استفاده شوند زیرا خطر ابتلا به فشار خون پایین را افزایش می دهند.

داروهای مسدود کننده کانال کلسیم (CCB)

مانند نیتروگلیسیرین، پمادهای حاوی داروهای مسدودکننده کانال کلسیم (مثل نیفدیپین [آدالات] یا دیلتیازم [کاردیزم]) عضلات اسفنکتر داخلی را شل می کنند.

آنها همچنین رگ های خونی آنودرم را باز کرده و جریان خون را افزایش می دهند. پماد نیفدیپین (2%) مانند پماد نیتروگلیسیرین استفاده می شود اما به نظر می رسد عوارض جانبی کمتری داشته باشد.

اگرچه بهبود شقاق مزمن در 67 درصد از بیماران تحت درمان با مسدود کننده های کانال کلسیم گزارش شده است، اما این داروها در مورد شقاق حاد موثرتر هستند.

بیشتر بخوانید : ارتباط بین هموروئید و مثانه بیش فعال

سم بوتولینوم

سم بوتولینوم (بوتاکس) با جلوگیری از آزاد شدن استیل کولین از اعصاب که به طور معمول باعث انقباض سلول های عضلانی می شود، عضلات را شل می کند (در واقع فلج می کند).

این روش برای درمان انواع اختلالاتی که در آنها اسپاسم عضلانی مانند شقاق مقعدی وجود دارد موفق بوده است.

این سم به اسفنکتر خارجی، اسفنکتر داخلی و شیار بین اسفنکتریک (یک فرورفتگی درست در داخل مقعد که خط تقسیم بین اسفنکترهای خارجی و داخلی را مشخص می‌کند) یا در خود شکاف تزریق می‌شود.

دوز استانداردی وجود ندارد و از 2.5 تا 20 واحد سم در دو محل (معمولاً در دو طرف شقاق) متغیر است.

هزینه یک ویال 100 واحدی بوتاکس چند صد دلار است و بوتاکس استفاده نشده را نمی توان برای استفاده بعدی ذخیره کرد. بنابراین، هزینه یک بار تزریق سم زیاد است.

در برخی از بیماران، اما نه همه آنها، میزان بهبود شقاق با سم بوتولینوم زیاد است. اگر شقاق بعد از درمان عود کند، معمولاً با تزریق دوم دوباره بهبود می یابد.

یک مطالعه نشان داد که بهبودی شقاق در 87 درصد بیماران تا شش ماه پس از درمان با سم بوتولینوم ادامه می یابد. با این حال، نرخ بهبودی در طول ۱۲ ماه، به ۷۵ درصد و طی ۴۲ ماه به ۶۰ درصد کاهش یافت.

اولین عارضه جانبی سم بوتولینوم، ضعف اسفنکترها با درجات مختلفی از بی اختیاری (نشت مدفوع) است که معمولاً موقتی می باشد. سایر عوارض جانبی رایج نیستند.

تنوع زیادی در مقالات پزشکی در مورد میزان اثربخشی داروها و سم بوتولینوم در بهبود شقاق مقعدی وجود دارد. بهبودی ممکن است موقتی باشد و شقاق شاید با اجابت مزاج سخت دوباره ایجاد شود.

در مورد شقاق های مکرر اغلب باید شکل درمان تغییر داده شود. بیماران باید با توجه به عواملی چون اثربخشی درمان، عوارض جانبی کوتاه مدت و بلند مدت، راحتی و هزینه، درمان خود را انتخاب کنند.

در شرایطی که بیماران تحمل درمان های غیرجراحی را نداشته باشند یا با آنها بهبود نیایند، جراحی ضروری می شود.

آیا جراحی فیشر مقعد را درمان می کند؟

کار گروه استاندارد انجمن جراحان کولون و رکتوم آمریکا، روش جراحی به نام اسفنکتروتومی داخلی جانبی جزئی را توصیه کرده است که روش انتخابی برای درمان شقاق مقعد است.

در این روش، اسفنکتر داخلی مقعد از انتهایی ترین قسمت آن در لبه مقعد تا فاصله ای برابر با شکاف به داخل کانال مقعد برش داده می شود. برش ممکن است تا خط دندانه ای ادامه یابد، اما نه بیشتر. اسفنکتر را می توان به صورت بسته (از راه پوست) با تونل زدن در زیر آنودرم یا به صورت باز با برش از طریق آنودرم تقسیم کرد.

برش در سمت چپ یا راست مقعد ایجاد می‌شود، به همین دلیل به آن «اسفنکتروتومی داخلی جانبی جزئی» می‌گویند.

به دلیل ترس از بیشتر شدن ضعف ناحیه پشت عضله اطراف کانال مقعد، از ایجاد برش در خط وسطی خلفی، جایی که معمولاً شقاق در آن ایجاد می شوند اجتناب می شود. (ضعف بیشتر در ناحیه خلفی می تواند منجر به چیزی شود که به آن تغییر شکل سوراخ کلید می گویند، به این دلیل که کانال مقعدی شبیه یک کلید اسکلت قدیمی می شود. این تغییر شکل باعث فساد عضله و نشت مدفوع خواهد شد.)

اگرچه بسیاری از جراحان از بریدن خود شقاق در حین اسفنکتروتومی جانبی امتناع می ورزند، اما شاید عدم تمایل به برداشتن شقاق همیشه مناسب نباشد و باید ویژگی های خود شقاق را در نظر گرفت.

سفت و نامنظم بودن شقاق نشانه ای از سرطان مقعد است. در این شرایط باید بیوپسی از شقاق انجام شود.

اگر لبه ها و پایه شقاق به شدت زخمی باشد، احتمالا بعد از جراحی مشکل تنگی مقعدی وجود خواهد داشت، عارضه ای که در آن جای زخم اضافی کانال مقعد را باریک کرده و در عبور مدفوع اختلال ایجاد می کند.

در این صورت شاید بهتر باشد که شقاق اسکار را برش دهید تا با کمتر شدن جای زخم و احتمال تنگی، فرصت التیام زخم وجود داشته باشد.

بیشتر بخوانید : مانومتری مقعد یا آنورکتال چیست؟

در نهایت، وجود یک پاپیلای بزرگ مقعدی یا یک زائده هموروئیدی بزرگ مانع بهبود زخم می شود و برداشتن آنها ممکن است نتیجه بهتری دهد.

پس از جراحی، 93 تا 97 درصد شقاق ها بهبود می یابند. در یک مطالعه با نمونه معرف، پس از جراحی در 98 درصد بیماران در عرض دو ماه بهبودی ایجاد شد.

بهبودی در 42 ماه پس از جراحی در 94 درصد از بیماران همچنان ادامه یافت. میزان عود بعد از این نوع جراحی کم و بین 0 تا 3 درصد است.

عدم بهبودی پس از جراحی اغلب به عدم تمایل جراح به تقسیم مناسب اسفنکتر داخلی مقعد نسبت داده می شود. با این حال، دلایل دیگر عدم بهبودی مانند بیماری کرون را نیز باید در نظر گرفت.

احتمال بی اختیاری مدفوع پس از جراحی کم است. تمایز بین بی اختیاری کوتاه مدت و طولانی مدت بسیار مهم است. در کوتاه مدت (زیر شش هفته)، اسفنکتر در اثر جراحی ضعیف می شود، بنابراین نشت مدفوع غیرعادی نیست.

بی اختیاری طولانی مدت نباید بعد از جراحی جزئی اسفنکتروتومی داخلی جانبی اتفاق بیفتد زیرا اسفنکتر داخلی نسبت به اسفنکتر خارجی (که بریده نمی شود) در کنترل دفع مدفوع اهمیت کمتری دارد.

مهم است که بین بی اختیاری گاز، نشت مقدار کمی مدفوع که حداکثر باعث لکه دار شدن لباس زیر می شود و بی اختیاری مدفوع که نیاز به تعویض فوری لباس زیر دارد، تمایز قائل شویم.

در یک گروه بزرگ از بیمارانی که به‌ مدت پنج سال بعد از جراحی تحت نظر قرار گرفته شدند، 6 درصد بی‌اختیاری گاز، 8 درصد نشت جزئی و 1 درصد بی اختیاری مدفوع را تجربه کردند.

جراحی اسفنکتروتومی جانبی، بهترین روش استاندارد برای درمان شقاق مقعدی است. با این حال، به دلیل عوارض آن، این روش فقط برای بیمارانی که تحمل درمان‌های غیرجراحی را ندارند یا درمان‌های غیرجراحی در آنها بی‌اثر بوده است، انجام می شود.

جراحی کشش مقعد برای شقاق مقعدی

چندین جراح روش هایی را توصیف کرده اند که در آن اسفنکترهای مقعدی برای درمان شقاق مقعد کشیده و پاره می شوند. اگرچه کشش مقعد اغلب در کاهش درد و التیام شقاق موفقیت آمیز است، اما یک اختلال تروماتیک و کنترل نشده اسفنکتر به حساب می آید.

سونوگرافی اسفنکترهای مقعدی پس از این جراحی، ترومایی را نشان می دهد که از ناحیه مورد نظر فراتر رفته است.

از آنجایی که تنها 72 درصد از شقاق ها بهبود می یابند و 20 درصد موارد دچار بی اختیاری مدفوع می شوند، روش کشش روش مطلوبی به حساب نمی آید.

برای دریافت مشاوره و یا نوبت حضوری با شماره تلفن های : ۰۲۱۸۸۰۷۳۱۳۶ و یا از طریق تماس تلفنی و یا واتساپ با شماره ۰۹۳۳۷۸۳۶۸۲۰ در تماس باشید.
سایر شماره تماس های کلینیک ۰۲۱۸۸۵۷۱۵۲۳ و ۰۲۱۸۸۵۹۱۳۵۸
آدرس ما را در صفحه تماس با ما مشاهده کنید.