بیماری پارکینسون + علائم، علل، تشخیص و درمان
بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو مغزی مرتبط با سن است، به این معنی که باعث از بین رفتن بخش‌هایی از مغز می شود.
اثرات شایع و شناخته شده این بیماری کندی حرکات، لرزش، مشکلات تعادلی هستند.
علت بیشتر این مشکلات نامعلوم است، اما برخی از آنها ریشه ارثی دارند. این بیماری درمان قطعی ندارد، اما با گزینه های درمانی مختلف می توان علائم آن را کنترل کرد.
بیماری پارکینسون دارای چندین علائم غیر حرکتی و حرکتی است. علائم غیرحرکتی سالها زودتر از علائم حرکتی ظاهر می شوند.
بیماری پارکینسون مسری نیست و از شخصی به شخص دیگر منتقل نمی شود. این بیماری به خودی خود کشنده نیست. با این حال، می تواند سایر عارضه ها یا مشکلات گاها کشنده را تشدید کند.
بیماری پارکینسون بیشتر به دلیل تأثیر آن بر کنترل، تعادل و حرکت عضلات شناخته می شود، اما می تواند طیف گسترده ای از تأثیرات دیگر را بر حواس، توانایی تفکر، سلامت روان و موارد دیگر ایجاد کند. برای تشخیص و درمان بیماری پارکینسون می توانید به کلینیک یادمان تب در تهران مراجعه کنید.
چه کسانی پارکینسون می گیرند؟
خطر ابتلا به بیماری پارکینسون به طور طبیعی با افزایش سن افزایش می یابد و میانگین سن شروع آن 60 سالگی است. این بیماری در میان مردان یا افرادی که در بدو تولد مرد هستند (DMAB) کمی بیشتر از زنان یا افرادی که در بدو تولد زن تعیین شده اند (DFAB)، شیوع دارد.
اگرچه بیماری پارکینسون معمولاً مرتبط با افزایش سن است، اما ممکن است بزرگسالان تا 20 سالگی نیز به آن دچار شوند (اگرچه این احتمال کم است و بیشتر این افراد والدین، خواهر و برادر یا فرزندی با همین بیماری دارند).
این بیماری چقدر شایع است؟
بیماری پارکینسون شایع ترین بیماری مغزی با مشکلات حرکتی (مرتبط با حرکت) است. کارشناسان تخمین می زنند که حداقل 1 درصد از افراد بالای 60 سال در سراسر جهان به آن مبتلا هستند.
بیشتر بخوانید : زوال عقل لویی چیست؟
تاثیر بیماری پارکینسون بر بدن
بیماری پارکینسون باعث تخریب ناحیه خاصی از مغز به نام غده‌های قاعده‌ای (گانگلیون‌های پایه یا گانگلیون بازال) می شود. با بدتر شدن وضعیت این ناحیه، توانایی هایی که آن مناطق را زمانی کنترل می کردند از دست می روند. محققان کشف کرده اند که بیماری پارکینسون باعث تغییرات عمده ای در شیمی مغز می شود.
در شرایط عادی، مغز از مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی برای کنترل نحوه ارتباط سلول های مغز (نورون ها) با یکدیگر استفاده می کند. با ابتلا به بیماری پارکینسون، دوپامین، یکی از مهم ترین انتقال دهنده های عصبی، به مقدار کافی تولید نمی شود.
مغز برای ارسال سیگنال‌های فعال‌سازی مخصوص حرکت عضلات، از سلول‌هایی استفاده می کند که به دوپامین نیاز دارند. به همین دلیل است که کمبود دوپامین باعث کندی حرکات و علائم لرزش در بیماری پارکینسون می شود.
با پیشرفت بیماری پارکینسون، علائم گسترش یافته و تشدید می شوند. مراحل بعدی بیماری اغلب بر عملکرد مغز تأثیر گذاشته و علائمی مانند زوال عقل و افسردگی ایجاد می کند.
تفاوت بین بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم چیست؟
پارکینسونیسم اصطلاحی برای توصیف بیماری پارکینسون و عارضه هایی با علائم مشابه است. این عبارت می تواند نه تنها به بیماری پارکینسون بلکه به عارضه های دیگری مانند آتروفی سیستم چندگانه یا ام اس آ یا دژنراسیون کورتیکوبازال اشاره داشته باشد.
علائم بیماری پارکینسون
شناخته شده ترین علائم بیماری پارکینسون شامل از دست دادن کنترل عضلات است. کارشناسان امروزه می دانند که مشکلات مربوط به کنترل ماهیچه ها تنها علائم احتمالی بیماری پارکینسون نیستند.
علائم مرتبط با حرکت
علائم حرکتی بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:
- کندی حرکات (برادی کینزی) : برای تایید تشخیص بیماری پارکینسون این علامت حتما باید وجود داشته باشد. افراد مبتلا به این بیماری فکر می کنند که این مشکل ناشی از ضعف عضلانی است، اما این علائم به دلیل عدم کنترل عضلات رخ می دهد.
- لرزش : لرزش ریتمیک عضلات حتی در زمان استراحت و فعال نبودن عضلات وجود دارد و در حدود 80 درصد از موارد بیماری پارکینسون رخ می دهد. لرزش در حال استراحت با لرزش اساسی یا ذاتی متفاوت است. لرزش اساسی معمولاً در حالت استراحت عضلات رخ نمی دهد.
- سفتی : سفتی که به سفتی لوله سربی و سفتی چرخ دنده تشبیه می شود از علائم شایع بیماری پارکینسون است. سفتی لوله سربی، سفتی ثابت و بدون تغییر در هنگام حرکت بخشی از بدن است.
سفتی چرخ دنده زمانی اتفاق می افتد که لرزش و سفتی لوله سربی همراه با هم وجود داشته باشند. این نام به دلیل ظاهر تند و ناگهانی حرکات ( عقربه دوم در یک ساعت مکانیکی را در نظر بگیرید) انتخاب شده است.
- ناپایداری در وضعیت بدنی یا نحوه گام برداشتن : آهسته شدن حرکات و سفتی ناشی از بیماری پارکینسون باعث خمیدگی بدن یا قوز کردن می شود. این مشکل معمولاً با بدتر شدن بیماری بروز می کند.
خمیدگی بدن در هنگام راه رفتن، قابل مشاهده است، زیرا از گام‌های کوتاه‌تر و نامنظم و حرکت کمتر بازوها مشخص می شود. فرد چرخیدن در حین راه رفتن را ممکن است در چندین مرحله انجام دهد.
- پلک زدن کمتر از حد معمول : این نیز نشانه کاهش کنترل عضلات صورت است.
- فشرده یا کوچک نوشتن حروف : این مشکل که با عنوان میکروگرافیا شناخته می شود، به دلیل عدم کنترل عضلانی رخ می دهد.
- آبریزش دهان : یکی دیگر از علائمی که به دلیل از دست دادن کنترل عضلات صورت رخ می دهد.
- حالت صورت ماسک مانند : که با عنوان هیپومیا شناخته می شود، به این معنی است که حالات چهره خیلی کم تغییر می کند یا اصلا تغییر نمی کند.
- مشکل در بلع (دیسفاژی) : اختلال بلع با کاهش کنترل ماهیچه های گلو اتفاق می افتد. مشکل در بلع، خطر مشکلاتی مانند ذات الریه یا خفگی را افزایش می دهد.
- نرم بودن غیرمعمول صدای صحبت کردن (هیپوفونی) : این حالت به دلیل کاهش کنترل عضلات در گلو و قفسه سینه اتفاق می افتد.
بیشتر بخوانید : زوال عقل عروقی + علائم و درمان
علائم غیر حرکتی
این بیماری علائم متعددی دارد که به حرکت و کنترل عضلانی مرتبط نیستند. در سال‌های گذشته، کارشناسان بر این باور بودند که بروز علائم غیرحرکتی قبل از علائم حرکتی، عوامل خطرزا برای این بیماری است. با این حال، شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد این علائم می توانند در مراحل اولیه بیماری ظاهر شوند.
این بدان معناست که این علائم هشدار دهنده سال ها یا حتی دهه ها قبل از علائم حرکتی شروع می شوند.
علائم غیرحرکتی (با علائم پررنگ و هشدار دهنده اولیه) عبارتند از:
- علائم سیستم عصبی خودمختار که عبارتند از افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن)، یبوست و مشکلات گوارشی، بی اختیاری ادرار و اختلالات جنسی.
- افسردگی
- از دست دادن حس بویایی (آنوسمی)
- مشکلات خواب مانند اختلال دوره‌ای حرکت اندام (PLMD)
- اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM)
- سندرم پاهای بی قرار
- مشکل در تفکر و تمرکز (زوال عقل مربوط به پارکینسون)
مراحل بیماری پارکینسون
سال ها یا حتی دهه ها طول می کشد تا بیماری پارکینسون عوارض شدیدی ایجاد کند. در سال 1967، دو متخصص به نام‌های مارگارت هون و ملوین یاهر، سیستم مرحله‌بندی بیماری پارکینسون را ایجاد کردند.
این سیستم مرحله‌بندی، اکنون به طور گسترده استفاده نمی شود، زیرا اهمیت مرحله‌بندی این بیماری کمتر از تعیین تأثیر آن بر زندگی هر فرد به صورت جداگانه و درمان متناسب با آنها است.
امروزه، مقیاس رتبه بندی یکپارچه بیماری پارکینسون (MDS-UPDRS) ابزار اصلی ارائه‌دهندگان خدمات درمانی برای طبقه‌بندی این بیماری است. MDS-UPDRS چهار جنبه مختلف از چگونگی تاثیر بیماری پارکینسون بر فرد را بررسی می کند:
- جنبه های غیر حرکتی موثر بر زندگی روزمره : این بخش به علائم غیرحرکتی مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین مشکلاتی مانند درد، یبوست، بی اختیاری ادرار، خستگی و غیره بررسی می شوند.
- جنبه های حرکتی تاثیرات بیماری بر زندگی روزمره : این موارد تأثیرات بیماری را بر توانایی فرد در انجام وظایف و توانایی های حرکتی او پوشش می دهند. این جنبه ها شامل توانایی فرد در صحبت کردن، خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت وجود رعشه و موارد دیگر است.
- معاینه حرکتی : ارائه دهنده خدمات درمانی از این جنبه ها برای تعیین اثرات حرکتی بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات بیماری را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سفتی عضلات، راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.
- عوارض حرکتی : این مشکلات تعیین می کنند که علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی فرد تأثیر می گذارد. مدت زمان تجربه علائم خاص در هر روز و تاثیر یا عدم تاثیر این علائم بر نحوه گذراندن وقت نمونه هایی از موارد مورد بررسی هستند.
بیشتر بخوانید : دیسکنزی : اختلال حرکات ارادی + علائم و درمان
علل بیماری پارکینسون
اگرچه چندین عامل خطرزای شناخته شده برای بیماری پارکینسون مانند قرار گرفتن در معرض آفت کش ها وجود دارد، اما در حال حاضر تنها دلایل تایید شده بیماری پارکینسون ژنتیکی است.
در صورت ژنتیکی نبودن بیماری پارکینسون، متخصصان آن را به عنوان “ایدیوپاتیک” طبقه بندی می کنند (این اصطلاح ریشه یونانی دارد و به معنای “بیماری خود به خودی” است). ایدیوپاتیک بودن بیماری بدان معناست که دلیل بروز آن مشخص نیست.
بسیاری از بیماری ها شبیه بیماری پارکینسون هستند، اما پارکینسونیسم ناشی از یک علت خاص مانند برخی از داروهای روانپزشکی می باشند.
بیماری پارکینسون خانوادگی
بیماری پارکینسون می تواند یک علت ارثی داشته باشد، به این معنی که فرد آن را از یک یا هر دو والدین خود به ارث می برد. با این حال، تنها حدود 10٪ از تمام موارد پارکینسون ارثی هستند.
کارشناسان حداقل هفت ژن مختلف مرتبط با بیماری پارکینسون را شناسایی کرده اند. آنها سه مورد از این ژن ها را با شروع زودرس این بیماری (به معنای در سن کمتر از حد معمول) مرتبط دانسته اند. برخی جهش های ژنتیکی نیز باعث ایجاد ویژگی های خاص و متمایز می شوند.
بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک
کارشناسان معتقدند که بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک به دلیل مشکلاتی در نحوه استفاده بدن از پروتئینی به نام α-سینوکلئین (Alpha-synuclein) رخ می دهد. پروتئین ها مولکول های شیمیایی با شکل بسیار خاص هستند.
اگر برخی از پروتئین ها شکل درستی نداشته باشند – مشکلی که با نام تا شدگی اشتباه پروتئین شناخته می شود – بدن نمی تواند از آنها استفاده و آنها را تجزیه کند.
عدم استفاده از پروتئین ها، باعث تجمع آنها در محل های مختلف یا در سلول های خاصی می شود (این پروتئین های درهم پیچیده یا انباشته شده اجسام لویی نامیده می شوند). تجمع این اجسام لویی (که در بیماری پارکینسون ناشی از مشکلات ژنتیکی اتفاق نمی افتد) منجر به اثرات سمی و آسیب سلولی می شود.
تاخوردگی پروتئین در بسیاری از اختلالات دیگر مانند بیماری آلزایمر، بیماری هانتینگتون، اشکال مختلف آمیلوئیدوز و غیره رایج است.
پارکینسونیسم القا شده
کارشناسان برخی بیماری ها یا شرایط را با پارکینسونیسم مرتبط می دانند. اگرچه آنها واقعا بیماری پارکینسون نیستند، اما ویژگی های مشابهی دارند و ارائه دهندگان خدمات درمانی هنگام تشخیص بیماری پارکینسون این موارد را در نظر می گیرند.
علل احتمالی بیماری پارکینسون
- داروها : چندین دارو وجود دارند که اثری شبیه پارکینسون ایجاد می کنند. اگر قبل از دائمی شدن اثرات دارویی، مصرف این داروها را متوقف کنید، اثرات شبه پارکینسون این داروها اغلب موقتی است. با این حال، اثرات آنها گاهی برای هفته ها یا حتی ماه ها پس از قطع مصرف دارو باقی می ماند.
- آنسفالیت : التهاب مغز که با نام آنسفالیت شناخته می شود، گاهی اوقات باعث پارکینسون می شود.
- سموم : قرار گرفتن در معرض چندین ماده مانند گرد و غبار منگنز، مونوکسید کربن، دود ناشی از جوشکاری یا برخی آفت کش ها می تواند منجر به پارکینسون شود.
- آسیب ناشی از جراحات : صدمات مکرر سر، مانند آسیب های ناشی از ورزش های شدید یا پربرخورد مانند بوکس، فوتبال، هاکی و غیره می تواند باعث آسیب مغزی شود. اصطلاح مرتبط با این مورد “پارکینسونیسم پس از سانحه” است.
بیشتر بخوانید : آشنایی با نتایج تست نوار مغز
تشخیص بیماری پارکینسون
تشخیص بیماری پارکینسون بیشتر یک فرآیند بالینی است، به این معنی که تا حد زیادی به بررسی علائم و سابقه پزشکی بیمار توسط ارائه دهنده خدمات درمانی بستگی دارد. می توان برخی آزمایش‌های تشخیصی و آزمایشگاهی را نیز انجام داد، اما این آزمایش‌ها معمولاً برای رد سایر عارضه ها یا علل خاص استفاده می شوند.
انجام بیشتر تست های آزمایشگاهی ضرورت ندارد، مگر اینکه درمان های بیماری پارکینسون موثر واقع نشود و احتمال وجود بیماری دیگری برود.
آزمایشات لازم برای تشخیص بیماری پارکینسون
اگر ارائه دهندگان خدمات درمانی به بیماری پارکینسون مشکوک یا نیاز به رد سایر بیماری ها داشته باشند، می توان آزمایش های مختلف تصویربرداری و تشخیصی را انجام داد. برای مثال:
- آزمایش خون (این آزمایش ها به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک می کنند)
- اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT)
- آزمایش ژنتیک
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- اسکن توموگرافی با گسیل پوزیترون (PET)
تست های آزمایشگاهی جدید در دسترس است
محققان راه های امکان پذیری برای بررسی شاخص های احتمالی یا تشخیص بیماری پارکینسون پیدا کرده اند. هر دوی این آزمایش‌های جدید شامل بررسی پروتئین آلفا سینوکلئین هستند، اما این کار را به روش‌های جدید و غیرمعمول انجام می دهند. اگرچه این آزمایش‌ها امکان مشخص کردن شرایط ناشی از تا شدن اشتباه پروتئین‌های آلفا سینوکلئین را ندارند، اما این اطلاعات همچنان می‌تواند به پزشک در تشخیص کمک کند.
روش انجام این دو آزمون بدین صورت است:
بزل مایع مغزی نخاعی
یکی از این آزمایش‌ها به دنبال پروتئین‌های آلفا سینوکلئین به اشتباه تا شده در مایع مغزی نخاعی می‌گردد. مایع مغزی نخاعی مایعی است که مغز و نخاع را احاطه می کند.
این آزمایش شامل بزل مایع مغزی نخاعی (پنکسیون کمری) است، که در آن یک ارائه دهنده خدمات درمانی برای جمع آوری مقداری مایع مغزی نخاعی برای آزمایش، یک سوزن را در کانال نخاعی وارد می کند.
بیوپسی پوست
آزمایش دیگر شامل بیوپسی از بافت عصب سطحی است. بیوپسی شامل جمع آوری نمونه کوچکی از پوست، شامل اعصاب پوست است. نمونه ها از یک نقطه در کمر و دو نقطه روی پا گرفته می شوند. تجزیه و تحلیل نمونه ها به تعیین وجود نقص خاصی در آلفا سینوکلئین که خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش میدهد، کمک می کند.
بیشتر بخوانید : علائم و درمان نشت مایع مغزی نخاعی
درمان بیماری پارکینسون
در حال حاضر، بیماری پارکینسون درمان قطعی ندارد اما راه های زیادی برای مدیریت علائم آن وجود دارد. بسته به علائم و نحوه عملکرد برخی درمان‌ها، درمان‌های انتخابی از فردی به فرد دیگر متفاوت است. داروها روش اصلی برای کنترل این بیماری هستند.
جراحی برای کاشت، دستگاهی است که جریان الکتریکی ملایمی را به بخشی از مغز می فرستد (این روش با عنوان تحریک عمقی مغز شناخته می شود) و می تواند به عنوان یک گزینه درمانی باشد.
همچنین برخی از گزینه‌های آزمایشی مانند درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی نیز وجود دارد، اما این روش ها در دسترس همه نیستند و بسیاری از آنها برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به کار نمی آیند.
داروهای مناسب برای بیماری پارکینسون
درمان های دارویی برای بیماری پارکینسون به دو دسته تقسیم می شوند: درمان های مستقیم و درمان های کنترل علائم. درمان های مستقیم خود بیماری پارکینسون را هدف قرار می دهد. درمان های کنترل علائم فقط اثرات خاصی از بیماری را درمان می کنند.
نحوه عملکرد داروهای مورد استفاده در درمان بیماری پارکینسون مختلف است. به همین دلیل، داروهایی که به احتمال زیاد استفاده می شوند، یک یا چند مورد از موارد زیر را انجام می دهند:
بالابردن دوپامین
داروهایی مانند لوودوپا سطح دوپامین موجود در مغز را افزایش می دهند. این دارو تقریباً همیشه مؤثر است و مؤثر نبودن دارو، معمولاً نشانه ای از پارکینسونیسم بودن بیماری به جای پارکینسون می باشد. استفاده طولانی مدت از لوودوپا در نهایت عوارض جانبی ایجاد می کند که باعث کاهش اثربخشی آن می شود.
شبیه سازی دوپامین
آگونیست های دوپامین داروهایی با اثری شبیه دوپامین هستند. دوپامین یک انتقال‌دهنده عصبی است که باعث می‌شود سلول‌ها با چسبیدن مولکول دوپامین روی آنها، به روش خاصی عمل کنند.
آگونیست‌های دوپامین می‌توانند با چسبیدن به سلول ها باعث شوند آنها به همان شیوه رفتار کنند. این داروها بیشتر برای بیماران جوان تر جهت به تاخیر انداختن شروع مصرف لوودوپا تجویز می شود.
مسدود کننده های متابولیسم دوپامین
بدن فرآیندهای طبیعی برای تجزیه انتقال دهنده های عصبی مانند دوپامین دارد. داروها با جلوگیری از تجزیه دوپامین در بدن، اجازه می دهند دوپامین بیشتری در دسترس مغز باقی بماند.
آنها به خصوص در مراحل اولیه بیماری پارکینسون مفید هستند و در مراحل بعدی بیماری پارکینسون نیز می توانند در صورت ترکیب با لوودوپا موثر باشند.
مهارکننده های متابولیسم لوودوپا
این داروها روند پردازش لوودوپا را در بدن کاهش داده و به ماندگاری آن کمک می‌کنند. این داروها باید با دقت مصرف شوند زیرا می توانند اثرات سمی داشته باشند و به کبد آسیب برسانند. آنها اغلب برای جبران کاهش اثربخشی لوودوپا استفاده می شوند.
مسدود کننده های آدنوزین
داروهایی که نحوه استفاده سلول‌های خاص از آدنوزین (مولکولی که به اشکال مختلفی در بدن استفاده می‌شود) را مسدود می‌کنند، می‌توانند در کنار لوودوپا اثر حمایتی داشته باشند.
چندین دارو علائم خاص بیماری پارکینسون را درمان می کنند. علائم قابل درمان اغلب شامل موارد زیر است:
- اختلال نعوظ و جنسی
- خستگی یا خواب آلودگی
- یبوست
- مشکلات خواب
- افسردگی
- زوال عقل
- اضطراب
- توهم و سایر علائم روان پریشی
تحریک عمقی مغز
در سال‌های گذشته، جراحی گزینه‌ای بود برای آسیب رساندن عمدی و زخمی کردن بخشی از مغز که به دلیل بیماری پارکینسون دچار اختلال شده بود.
امروزه، می توان همین کار را با استفاده از تحریک عمقی مغز انجام داد. در این روش از یک دستگاه کاشته شده برای رساندن جریان الکتریکی ملایم به همان نواحی استفاده می شود.
مزیت اصلی تحریک عمقی مغز برگشت پذیر بودن آن است، در حالی که تاثیر آسیب عمدی قابل برگشت نیست. این رویکرد درمانی تقریباً همیشه در مراحل بعدی بیماری پارکینسون و زمان کاهش اثر درمان با لوودوپا و یا در صورت موثر نبودن داروهای معمول در درمان رعشه استفاده می شود.
درمان های آزمایشی برای بیماری پارکینسون
محققان در حال بررسی درمان های احتمالی موثر دیگر در درمان بیماری پارکینسون هستند. اگرچه این درمان ها در دسترس همه نیستند، اما وجود و تاثیر آنها به افراد مبتلا به این بیماری امید می دهد. برخی از رویکردهای درمانی تحت آزمایش و بررسی عبارتند از:
- پیوند سلول های بنیادی : این روش نورون‌های جدید مصرف‌کننده دوپامین را به مغز اضافه می‌کند تا جایگزین نورون‌های آسیب‌دیده شوند.
- درمان های ترمیم کننده نورون : این درمان ها سعی می کنند نورون های آسیب دیده را ترمیم کرده و باعث تولید نورون های جدید شوند.
- ژن درمانی و درمان های هدفمند ژنی : این درمان‌ها جهش‌های خاص مسبب بیماری پارکینسون را هدف قرار می‌دهند. برخی نیز اثربخشی لوودوپا یا سایر درمان ها را افزایش می دهند.
عوارض بیماری پارکینسون یا عوارض جانبی درمان های آن
عوارض بیماری پارکینسون و عوارض جانبی که در اثر درمان بیماری رخ می دهند به نوع درمان ها، شدت بیماری و موارد دیگر بستگی دارد.
ارائه دهنده خدمات درمانی شما می تواند در مورد عوارض جانبی احتمالی و عوارضی که ممکن است تجربه کنید اطلاعات بیشتری به شما بدهد. آنها همچنین می توانند شما را در مورد راه های به حداقل رساندن تأثیر این عوارض یا عوارض جانبی بر زندگی روزمره راهنمایی کنند.
بیشتر بخوانید : علائم و نشت مایع مغزی نخاعی
اطلاعات بیشتر در مورد لوودوپا
رایج ترین و موثرترین درمان برای بیماری پارکینسون لوودوپا است. در حالی که این دارو تا حد زیادی درمان بیماری پارکینسون را بهبود بخشیده است، اما پزشکان به دلیل نحوه عملکرد این دارو با احتیاط از آن استفاده می کنند.
آنها همچنین معمولاً داروهای دیگری را تجویز می کنند که تاثیر لوودوپا را بیشتر کرده یا به عوارض جانبی و علائم خاص کمک می کنند.
برای جلوگیری از تجزیه لوودوپا در بدن قبل از ورود به مغز اغلب این دارو با سایر داروها ترکیب می شود. این کار به جلوگیری از سایر عوارض جانبی دوپامین، به ویژه حالت تهوع، استفراغ و پایین آمدن فشار خون هنگام ایستادن کمک می کند (افت فشار خون ارتواستاتیک).
با گذشت زمان، نحوه استفاده بدن از لوودوپا تغییر یافته و لوودوپا نیز می تواند اثربخشی خود را از دست بدهد. افزایش دوز می تواند مفید باشد، اما احتمال و شدت عوارض جانبی را افزایش می دهد و دوز را فقط می توان تا قبل از رسیدن به سطح سمی بالا برد.
مراقبت در برابر ابتلا به بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون بیماری نیست که بتوانید خودتان آن را تشخیص دهید و نباید سعی کنید علائم را بدون صحبت با یک ارائه دهنده خدمات درمانی کنترل کنید.
پیشگیری از ابتلا به پارکینسون
بیماری پارکینسون به دلایل ژنتیکی یا غیرقابل پیش بینی رخ می دهد. هیچکدام از دلایل آن قابل پیشگیری نیستند و همچنین نمی توان خطر ابتلا به آن را کاهش داد. مشاغل پرخطری مانند کشاورزی و جوشکاری برای این بیماری وجود دارد، اما همه افراد در این حرفه ها به پارکینسونیسم مبتلا نمی شوند.
بیشتر بخوانید : کاورنومای مغزی چیست؟
در صورت ابتلا به پارکینسون چه چیزی در انتظار بیمار است؟
بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو است، به این معنی که اثرات آن بر مغز با گذشت زمان بدتر می شود. با این حال، بدتر شدن بیماری معمولاً به مرور زمان صورت می گیرد. اکثر افراد مبتلا به این بیماری طول عمر طبیعی دارند.
در مراحل اولیه بیماری فرد به کمک زیادی نیاز ندارد و می تواند به زندگی مستقل ادامه دهد. با بدتر شدن اثرات بیماری، برای محدود کردن تاثیر علائم، به دارو نیاز خواهد بود.
بیشتر داروها، به ویژه لوودوپا، زمانی که پزشک حداقل دوز مورد نیاز برای درمان علائم را پیدا کند، در حد متوسط یا حتی بسیار زیادی مؤثر هستند.
بیشتر اثرات و علائم را می توان با درمان کنترل کرد، اما تاثیر درمان ها با گذشت زمان کمتر شده و کار پیچیده تر می شود. با بدتر شدن بیماری، زندگی مستقل نیز دشوارتر خواهد شد.
پیش بینی آینده برای بیماران پارکینسون
بیماری پارکینسون کشنده نیست، اما علائم و اثرات آن اغلب از عوامل موثر در مرگ هستند. میانگین امید به زندگی برای مبتلایان به بیماری پارکینسون در سال 1967 کمی کمتر از 10 سال بود.
از آن زمان، میانگین امید به زندگی حدود 55 درصد افزایش یافته و به بیش از 14.5 سال رسیده است. با توجه به افزایش امید به زندگی، همراه با این واقعیت که تشخیص پارکینسون در بیشتر موارد بعد از 60 سالگی است، نتیجه می گیریم که این بیماری اغلب بیش از چند سال بر امید به زندگی تأثیر نمی گذارد (بسته به امید به زندگی در کشور بیمار).
چگونه از خودم مراقبت کنم؟
اگر به بیماری پارکینسون مبتلا هستید، بهترین کاری که می توانید انجام دهید پیروی از راهنمایی های ارائه دهنده خدمات درمانی در مورد نحوه مراقبت از خود است.
- داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید : مصرف داروها می تواند تفاوت زیادی در علائم بیماری پارکینسون ایجاد کند. اگر متوجه عوارض جانبی شدید یا احساس کردید که داروهایتان به اندازه کافی موثر نیستند، باید به مصرف داروها طبق تجویز ادامه دهید و بعدا با پزشک خود صحبت کنید.
- طبق توصیه ها به پزشک مراجعه کنید : ارائه‌دهنده خدمات درمانی برنامه‌ای برای مراجعه تنظیم می‌کند. این بازدیدها به ویژه برای کمک به مدیریت وضعیت شما و یافتن داروها و دوزهای مناسب مهم هستند.
- علائم را نادیده نگیرید : بیماری پارکینسون طیف گسترده ای از علائم را ایجاد می کند که بسیاری از آنها با درمان این بیماری یا خود علائم، قابل کنترل هستند. درمان می تواند تا حد زیادی در جلوگیری از اثرات بدتر شدن علائم موثر باشد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟
طبق توصیه پزشک، یا در صورت ایجاد تغییراتی در علائم یا میزان اثربخشی داروها، باید به ارائه دهنده خدمات درمانی خود مراجعه کنید. تنظیم داروها و دوزها می تواند تفاوت زیادی در تأثیر پارکینسون بر زندگی بیمار ایجاد کند.
ارائه‌دهنده خدمات درمانی می‌تواند شما را راهنمایی کرده و توضیحاتی درباره علائم یا نشانه‌های هشدار دهنده ای که باید در صورت مشاهده آنها به بیمارستان بروید یا به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید، ارائه دهد.
به طور کلی، در صورت زمین خوردن، به خصوص اگر هوشیاری خود را از دست می دهید یا احتمال وارد شدن آسیبی به سر، گردن، قفسه سینه، کمر یا شکم وجود دارد، باید به دنبال مراقبت پزشکی باشید.
بیشتر بخوانید : آناتومی ساقه مغز + هرآنچه باید بدانید
سوالات متداول
چگونه یک فرد به بیماری پارکینسون مبتلا می شود؟
کارشناسان نمی دانند که اکثر موارد بیماری پارکینسون چگونه اتفاق می افتد. حدود 10 درصد موارد ژنتیکی هستند، یعنی بیماری از یک یا هر دو والدین به ارث می رسد. با این حال، 90٪ باقی مانده یا حتی بیشتر از آن ایدیوپاتیک هستند، به این معنی که دلایل بروز آنها هنوز ناشناخته است.
علائم هشدار دهنده اولیه بیماری پارکینسون چیست؟
علائم هشدار دهنده پارکینسون می تواند علائم حرکتی (مرتبط با حرکت) مانند حرکات آهسته، لرزش یا سفتی باشد. با این حال، علائم می توانند غیر حرکتی نیز باشند.
بسیاری از علائم غیرحرکتی احتمالی ممکن است سال ها یا حتی دهه ها زودتر از علائم حرکتی ظاهر شوند. علائم غیرحرکتی نیز گاهی بسیار مبهم هستند و تشخیص ارتباط آنها به بیماری پارکینسون دشوار است.
علائم غیر حرکتی که ممکن است علائم هشدار دهنده اولیه باشند عبارتند از:
- علائم مرتبط با سیستم عصبی خودمختار شامل سبکی سر در هنگام ایستادن (افت فشار خون ارتواستاتیک) و یبوست است
- از دست دادن حس بویایی (آنوسمی)
- مشکلات خواب مانند اختلال حرکت دوره ای اندام (PLMD)، اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM) و سندرم پاهای بی قرار
یادداشتی از کلینیک یادمان
بیماری پارکینسون یک بیماری بسیار شایع است و احتمال بروز آن با افزایش سن بیشتر می شود. اگرچه پارکینسون درمان قطعی ندارد، اما با راه های مختلفی می توان این بیماری را کنترل کرد. روش های کنترل بیماری شامل چندین کلاس مختلف از داروها، جراحی برای کاشت دستگاه های تحریک مغز و غیره هستند.
به لطف پیشرفت‌ها در درمان و مراقبت، بسیاری از افراد می‌توانند سالها یا حتی دهه‌ها با وجود این بیماری زندگی کنند و با اثرات و علائم آن سازگار شده یا آنها را با درمان تحت کنترل داشته باشند.
برای دریافت مشاوره و یا نوبت حضوری با شماره تلفن های : ۰۲۱۸۸۰۷۳۱۳۶ و یا از طریق تماس تلفنی و یا واتساپ با شماره ۰۹۳۳۷۸۳۶۸۲۰ در تماس باشید.
سایر شماره تماس های کلینیک ۰۲۱۸۸۵۷۱۵۲۳ و ۰۲۱۸۸۵۹۱۳۵۸
آدرس ما را در صفحه تماس با ما مشاهده کنید.
